Griezelig echt

ThrillZone organiseert een leesclub over het nieuwste boek van Nadine Barroso. Alhoewel ik haar naam ken, heb ik nog nooit iets van haar gelezen. Het zal mooi zijn om te zien hoe de andere leesclubdeelnemers het verhaal beleven. Op haar site vertelt ze dat voor haar het leukste van een boek schrijven het schrijven zelf is. Vanaf dat ze klein was, had ze al een liefde voor het schrijven van verhalen. Niet vreemd dus dat ze een lerarenopleiding en een taal- en cultuurstudie heeft afgerond. Toen ze moeder werd, richtte ze zich op haar liefde voor het schrijven van fictie. Zo kon ze haar kijk op de wereld in verhaalvorm openbaar maken en haar levendige fantasie vormgeven. Ze wil mensen spanning en vermaak bieden naast het observerende in het analyseren van het menselijk gedrag (en daarmee ook dat van haarzelf). Haar debuut Ego - een roman - kwam uit in 2016. Maar de duistere kant van de mens bleef haar trekken. Dus haar tweede boek, Ken mij niet, en haar nieuwste Verraderlijk spel zijn thrillers.
De omslag is van grafisch ontwerper Margo Togni. We zien een jongetje in een gele jas en laarzen op de rug. Hij kijkt in de verte naar een bos gehuld in mist. Zij maakte ook de covers voor De vrouwen van Beiersdorf van Lena Johannson, Het verkeerde meisje van Angelique Haak en Bedrog van Peter Römer.

Nadine benadert het verhaal vanuit de emoties van alle personages. Dat maakt dat je als lezer gelijk wordt meegevoerd in de belevingswereld van iedereen. Ook al heb ik zelf geen kinderen, ik snap heel goed dat Ella Lasair tot het uiterste gaat voor haar zoontje Finn. Ze laat zich niet in een hoek drukken om alles lijdzaam te ondergaan. En toch heeft ze nog veel twijfels over zichzelf. Na haar scheiding is ze nog zoekende naar de balans tussen Ella, de vrouw en Ella, de moeder. Wat mag ze als vrouw wel zonder een slechte moeder te zijn? Ik vind het mooi om te zien hoe ze vecht voor waar ze in gelooft. En door goed na te denken en de dingen van alle kanten te bekijken tot een oordeel komt. Ze is geen goedgelovige vrouw die alles voor zoete koek slikt. Toch blijkt dat ze bepaalde mensen verkeerd heeft ingeschat. Ze is geen superheld, wel een supermama.
Dan hebben we Jasmine Ziani, stagiair bij de recherche. Ze doet een Masteropleiding Recherche. Ze is zeer gedreven, tot op het fanatieke af. Hierbij verliest ze zichzelf in een zaak en zorgt hierdoor niet goed voor zichzelf. Haar collega Thomas Stevens vindt dat ze harder moet worden. Niet zo moet verzuipen in haar gevoelens en zich zeker niet door verdachten in een discussie moet laten verleiden. Maar door de gesprekken die ze samen hebben, lezen we dat ook Thomas zo zijn onzekerheden heeft. Zo heeft iedereen zijn sterke en minder sterke punten. Verrek! Het zijn net echte mensen!

Door de korte hoofdstukken en het ontbreken van ellenlange technische verhandelingen over regels en procedures, houdt de schrijfster je als lezer bij de spanning die ze creëert. Ze houdt het verhaal menselijk. Je kunt je verplaatsen in de gedachten van de personen in het boek. Sommigen zouden zelfs vrienden van je kunnen zijn. Sommigen ook niet. Net als in het echte leven.

De schrijfster maakt duidelijk dat het doel zeker niet alle middelen heiligt. Dat hoe begrijpelijk sommige emoties ook zijn; sommige dingen doe je gewoon niet - wat zeg ik: nooit! Het laat zien tot wat voor dingen mensen in staat zijn als ze denken nog maar één uitweg te zien.