Lezersrecensie
uitgebalanceerde wankelende wereld
Jandy Nelson schreef eerder Ik geef je de zon (2014) en De hemel begint bij je voeten (2015). Bijna tien jaar na haar laatste boek, verschijnt dan eindelijk Als de wereld wankelt vertaald door Aimée Warmerdam en Merel Leene. Een boek van formaat, de twee eerdere boeken samen halen dit formaat niet. Met een prachtige cover, kleur op snee en een uitnodigende flaptekst, kan je niet anders dan meteen dit boek in willen springen.
We maken kennis met de familie Fall: moeder Bernadette, broers Wynton en (Perfect) Miles en tenslotte de jongste telg, zusje Dizzy. Vader is al enige tijd verdwenen en oom Clive hangt een beetje rond maar is niet welkom in huize Fall. En op het moment dat Dizzy aangereden lijkt te gaan worden, verschijnt daar een engel met regenbooghaar. Of..
Ieder personage worstelt met zijn of haar eigen uitdagingen. Waar kan je zoal mee te maken krijgen als je opgroeit? Dit beleven we vanuit de perspectieven van de vier hoofdpersonages (de kinderen en de engel) en dit wordt aangevuld met familiesaga's, krantenknipsels en brieven en zelfs hond Sandor praat een woordje mee.
Het draait in dit boek vooral om wat je doet als je wereld wankelt, hoe ga je daar dan mee om? Ga je op zoek naar het geluk en pak je het als je kan? Coming of age wordt getransformeerd van genre naar thema en andere thema's zijn intergenerationeel trauma, relaties, jaloezie, maar bovenal: niets is wat het lijkt. Ook al denk je dat je het complete plaatje hebt, vaak is er wel een missend puzzelstukje en als dat is ingevuld ziet het plaatje er opeens heel anders uit.
De stijl is niet in een paar woorden te vangen. Ieder personage heeft een eigen stijl en dat past prachtig. Het is een sprankelend geheel geworden, ietwat dromerig, een klein beetje magisch, sprookjesachtig, maar zeker eigentijds. Er zitten veel plotwendingen in die vele lezers aanmoedigen door te lezen, het boek niet dicht te klappen en tot in de kleine uurtjes door te lezen. Tegelijk wringt daarmee ook de schoen want al die belangrijke thema's en het rauwe verdriet wat er ook in zit, worden daardoor vluchtig en niet doorleefd. Het grootse meeslepende van Ik geef je de zon haalt Als de wereld wankelt daardoor niet.
Vermoedelijk wordt dit boek bij een tweede lezing beter, de plotwendingen en anticipatie op wat gaat komen leidt wellicht te veel af van alles wat er in zit en wat zit er veel in. Vrijwel alles is perfect van a tot z uitgewerkt en volgepropt met liefde. Daarmee is het een zeer uitgebalanceerde wankelende wereld geworden. Misschien zelfs net een klein beetje TE.
We maken kennis met de familie Fall: moeder Bernadette, broers Wynton en (Perfect) Miles en tenslotte de jongste telg, zusje Dizzy. Vader is al enige tijd verdwenen en oom Clive hangt een beetje rond maar is niet welkom in huize Fall. En op het moment dat Dizzy aangereden lijkt te gaan worden, verschijnt daar een engel met regenbooghaar. Of..
Ieder personage worstelt met zijn of haar eigen uitdagingen. Waar kan je zoal mee te maken krijgen als je opgroeit? Dit beleven we vanuit de perspectieven van de vier hoofdpersonages (de kinderen en de engel) en dit wordt aangevuld met familiesaga's, krantenknipsels en brieven en zelfs hond Sandor praat een woordje mee.
Het draait in dit boek vooral om wat je doet als je wereld wankelt, hoe ga je daar dan mee om? Ga je op zoek naar het geluk en pak je het als je kan? Coming of age wordt getransformeerd van genre naar thema en andere thema's zijn intergenerationeel trauma, relaties, jaloezie, maar bovenal: niets is wat het lijkt. Ook al denk je dat je het complete plaatje hebt, vaak is er wel een missend puzzelstukje en als dat is ingevuld ziet het plaatje er opeens heel anders uit.
De stijl is niet in een paar woorden te vangen. Ieder personage heeft een eigen stijl en dat past prachtig. Het is een sprankelend geheel geworden, ietwat dromerig, een klein beetje magisch, sprookjesachtig, maar zeker eigentijds. Er zitten veel plotwendingen in die vele lezers aanmoedigen door te lezen, het boek niet dicht te klappen en tot in de kleine uurtjes door te lezen. Tegelijk wringt daarmee ook de schoen want al die belangrijke thema's en het rauwe verdriet wat er ook in zit, worden daardoor vluchtig en niet doorleefd. Het grootse meeslepende van Ik geef je de zon haalt Als de wereld wankelt daardoor niet.
Vermoedelijk wordt dit boek bij een tweede lezing beter, de plotwendingen en anticipatie op wat gaat komen leidt wellicht te veel af van alles wat er in zit en wat zit er veel in. Vrijwel alles is perfect van a tot z uitgewerkt en volgepropt met liefde. Daarmee is het een zeer uitgebalanceerde wankelende wereld geworden. Misschien zelfs net een klein beetje TE.
4
3
Reageer op deze recensie