Lezersrecensie
welke plek neem jij in
Journalist, schrijver en programmamaker Caroline van Keeken schreef al korte verhalen. Dit jaar (2023) brengt Uitgeverij Alfabet haar debuutroman Avondmensen uit. Op de cover prijkt een donker en klassiek ogend stilleven, maar een volgende blik onthult dat er meer achter zit. Geldt dat ook voor de inhoud?
De titel duidt wellicht op een luchtig, weinig beladen verhaal, maar het begrip Avondmensen krijgt door het lezen van dit boek een nieuwe betekenis. We maken kennis met een, op het eerste gezicht, alledaags gezin; vader, moeder en drie volwassen kinderen waarvan alleen de jongste nog thuis woont. Zoon Boris, de oudste van de kinderen, kampt met psychische problematiek en trekt weer in bij zijn ouders. Moeder Heleen heeft ruimte nodig en neemt de zolder in terwijl vader Simon in zijn eentje de relatietherapeut bezoekt. En dan zijn er nog de twee dochters: Alice die vastbesloten is Boris te redden en Noor die als een opstandige puber haar eigen plek probeert op te eisen.
Hoe het er in dit gezin aan toegaat, lezen we vanuit het perspectief van Simon en Alice. Het ene hoofdstuk is Simon aan het woord, het volgende Alice. De beide personages hebben ieder een eigen geluid maar vinden elkaar in dezelfde manier van vertellen. Het is geschreven in een wat luchtige toon zonder dat het vluchtig of oppervlakkig wordt. Het taalgebruik is eenvoudig en de hoofdstukken goed gedoseerd, maar er is ook veel tussen de regels door geschreven; opletten dus.
De personages leren we niet echt goed kennen en er blijven een hoop vragen over als het boek uit is. Toch is het verhaal af en hebben de personages een duidelijk karakter waarin meerdere lagen te ontdekken zijn. Dit boek raakt je en stemt tot nadenken.
Wat als je gezin je niet hoort en ziet? Wat als je allemaal je eigen plek hebt maar geen wegen om elkaar te ontmoeten?
Lees.
De titel duidt wellicht op een luchtig, weinig beladen verhaal, maar het begrip Avondmensen krijgt door het lezen van dit boek een nieuwe betekenis. We maken kennis met een, op het eerste gezicht, alledaags gezin; vader, moeder en drie volwassen kinderen waarvan alleen de jongste nog thuis woont. Zoon Boris, de oudste van de kinderen, kampt met psychische problematiek en trekt weer in bij zijn ouders. Moeder Heleen heeft ruimte nodig en neemt de zolder in terwijl vader Simon in zijn eentje de relatietherapeut bezoekt. En dan zijn er nog de twee dochters: Alice die vastbesloten is Boris te redden en Noor die als een opstandige puber haar eigen plek probeert op te eisen.
Hoe het er in dit gezin aan toegaat, lezen we vanuit het perspectief van Simon en Alice. Het ene hoofdstuk is Simon aan het woord, het volgende Alice. De beide personages hebben ieder een eigen geluid maar vinden elkaar in dezelfde manier van vertellen. Het is geschreven in een wat luchtige toon zonder dat het vluchtig of oppervlakkig wordt. Het taalgebruik is eenvoudig en de hoofdstukken goed gedoseerd, maar er is ook veel tussen de regels door geschreven; opletten dus.
De personages leren we niet echt goed kennen en er blijven een hoop vragen over als het boek uit is. Toch is het verhaal af en hebben de personages een duidelijk karakter waarin meerdere lagen te ontdekken zijn. Dit boek raakt je en stemt tot nadenken.
Wat als je gezin je niet hoort en ziet? Wat als je allemaal je eigen plek hebt maar geen wegen om elkaar te ontmoeten?
Lees.
1
Reageer op deze recensie