Weggeslingerd uit de tijd.

BOMBYX MORI of de eerste uren van de schepping - Dietske Geerlings.
Een intens verhaal over de moeder-kind relatie/binding.
De Proloog vermeldt dat moeder Lott woont in een straat, althans wat er van over is, een in verval geraakte straat waar al veel gesloopt is. Er staat nog één rijtje woningen en het zevende huis daar van is van Lott.
In de numerologie tekent het de zoektocht naar begrip.
Het motto van de Lacemaker zet mij op het spoor van prachtige muziek, de lyrische melodieën begeleiden me tijdens het lezen.
In het eerste deel: Eerst de moeder, leer je ook het kind kennen, via de vele flash-backs. Uiteraard wel door haar ogen.
Lott is moeder en het kind woont op zichzelf in de grote stad waar het ook studeert. De relatie tussen moeder en kind is liefderijk, maar zeer fragiel. Ze durven elkaar niets te vragen. En niets zeggen is wel het ergste wat er is. Als het kind plotseling voor de deur staat met een kleine tas, durft Lott niet een omhelzing te geven..
Het spontane hartelijke contact dat je beide zo toewenst… het is er niet, zo bang zijn ze elkaar te kwetsen.
Maar… het kind is gestorven. het zit achter Lott in de keuken in de stoel, licht voorover gebogen.
Lott denkt dat ze schreeuwt, messcherp… alles omvattend… het was geruisloos, onderhuids, het kan niet naar buiten.
De ergste nachtmerrie van elke moeder, van elk ouderpaar… je kind verliezen.
Lott blijft zorgen, wil je liever op de grond liggen? op de deken van lamswol en zijde. Wil je liever bedekt worden? Je vertelde me ooit dat je niet in een kist wilde… Zal ik de deken met zijde afweven? Over je heen? Lott weet niet wat ze moet doen. We laten niemand binnen… Niemand mag je aanraken…
Lott drijft weg van de tijd, zoals het rijtje van zeven huizen los raakt van de stad.
Ondanks hun eigen zorgen proberen de buren Hajar, Hamza en Hans contact te krijgen met Lott. Ze forceren zich de toegang.
“… Hajar vangt dicht bij mijn oren zachtjes een lamento aan
voor de doden die onze kinderen zijn…”( p.93)
In het verhaal gaan proza en poëzie hand in hand. De poëzie reflecteert op het proza of heeft een vooruitwijzende functie

“… terwijl ze vooroverbuigt en met haar oor tegen mijn buik
aan het luisteren is, blijft ze tegen me praten.
Ze moet weg
Ze moet ophouden, want zolang zij aan het praten is, lost
mijn wolkenkind steeds verder op…”
(p.60)

‘Witte moerbei’
morus alba
-een droom-
In dit tussendeel staat de tijd stil. De bladzijden worden niet meer genummerd. De ‘Ik’ droomt dat een fragiele schaduw zijden draden spant.
De omslag geeft er een visuele impressie van.
“… er hangen druppels aan, kleine ronde druppels. Als het licht erop valt, hangt in ieder glazen omhulsel een eigen wereld…”[…]
Zijn Lott en het kind ook een eigen besloten wereld?
Nooit, nooit het kind
Dit deel begint met een aangehaalde tekst van Sinead O’Connor. (There’s only love in this world ) Zij weet waar zij over zingt, zij verloor haar zoon.
We kruipen in het hoofd van het hoog sensitieve kind. Het neemt alle prikkels, geluiden, geuren, aanrakingen waar. Het kan zich er niet tegen verzetten. Op het station, op de rand van het perron, zo ver mogelijk van alle mensen, denkt het kind: Nee ik moet er niet afvallen, ik mag er niet afspringen.
Al is het verleidelijk om een eind te maken aan die constante stroom van prikkels die me stapelgek ten onder willen laten gaan.
“… alleen mama zal me missen…”
het snijdt door je ziel!
“… alleen mama zal me missen…”
Het kind weet geest en lichaam niet af te bakenen.
Bij Mahmoed vindt het respect. Bij Mahmoed kwam het thuis.
Zijn dochtertje Irina…
“… zat te schrijven in haar boekje, het afgekloven potlood tussen haar kleine vingers. De letters gleden langzaam tussen de lijntjes door naar beneden, uit haar schriftje op de grond. Daar vormden ze een onzeker plasje…”(p.151)

De Bombyx Mori, de zijderups, spint een van de kostbaarste stoffen ter wereld. Zijde… Spiritueel staat zijde voor zuiverheid.
Een indrukwekkende roman. Er is zoveel meer over te vertellen dan wat ik hier heb gedaan. Het brengt je dichtbij hoog-sensitieve kinderen, jongeren. Zij hebben het -soms?- zo moeilijk. Je kunt ze begrijpen, maar niet altijd begeleiden… dat snijdt door mijn hart…