Op de vlucht?

Veel te lang ongelezen laten liggen… er valt veel te genieten in Bakkers Roman.
De Omweg - Gerbrand Bakker
Een Nederlandse vrouw, aangeduid met ‘ze’, neemt alleen haar intrek in een oude boerderij in Wales. Ze heeft weinig inboedel uit haar eigen huis meegenomen. Alleen haar gedichten heeft ze meegenomen, daar moet ze het mee doen.
Ze is druk doende met het ‘herstellen’ van de natuur om haar ‘huis’ heen. Er loopt een public path over haar terrein. Ze koopt een gedetailleerde kaart om te ontdekken waar dat voetpad precies loopt.
Zo ontdekt ze de steencirkel waar een dassenburcht is. Ze gaat naakt op een grote steen liggen, valt in slaap. Een das klimt naar haar toe, als ze deze wil verjagen wordt ze door het dier gebeten.
Waarom zijn er dassen in deze steencirkel? De spirituele betekenis van een das is: aarding, controle, gestructureerd, onafhankelijk, moedig.
Wat betreft de vrouw zijn deze eigenschappen wel van toepassing. Wil zij aarding door zich naakt aan de natuur over te geven?
Veel gedragingen van de vrouw zijn raadsels. Zeker als je leest dat de man in Nederland (verder wordt zijn naam niet genoemd, net zo min als die van de ‘ze’) niet weet waarom zijn vrouw is verdwenen. Als hij gaat opruimen en een doos van haar boeken op zijn voet laat vallen, moet hij naar de huisarts. Daar hoort hij dat er bij zijn vrouw ‘iets’ is gevonden. De arts heeft snel in de gaten dat hij er niets van weet en zwijgt dan verder.
Dit gegeven is de structuur van het boek. Als lezer weet je veel van de omgeving van de vrouw, van hoe ze wandelt, wat er in haar ‘huis’ is, wat ze doet om haar erf te ruimen, om de ganzen te beschermen… maar wat er met haar aan de hand is komt mondjesmaat tussen de regels omhoog. Als lezer denk je eerst die dassenbeet heeft wel heftige gevolgen…. Of is er toch meer aan de hand. Ze slikt veel paracetamol en vraagt -zonder uitleg- aan de huisarts de zwaarst mogelijke pijnstillers. Je raakt gespitst op kleine vermeldingen, langzaam maar zeker ga je iets vermoeden.
Naast de mooie beeldende omschrijvingen van de omgeving, kan Bakker communicatie zeer basaal weergeven, het is een uitwisseling van gegevens, geen woord te veel. Om over gevoelens maar niet te spreken.
Ondertussen is er een jonge man over de muur de tuin in gesprongen. Hij krijgt voor een nacht onderdak, het wordt uiteindelijk veel langer. Bradwen kookt voor haar, doet boodschappen en zijn hond voelt zich direct thuis in het huis, dat van de weduwe Evans is geweest. Bradwen kan opvallend goed met het oude fornuis overweg, de vrouw heeft vaak geen trek in eten…
Op ‘kousenvoetjes’ sprokkel je de gegevens bij elkaar, je combineert en geniet ondertussen van de verstilde stijl van Bakker. Je wordt door het verhaal gegrepen, je wilt verder, want wat……
Een boeiende roman, die bij mij veel te lang op de stapel nog-te-lezen heeft gelegen.