Lezersrecensie
Een verstilde novelle vol symboliek…
De steenhouwer verschenen is… de steenhouwer verdwenen is -
Dietske Geerlings
Deze novelle kent twee ingangen. In ‘de steenhouwer verschenen is’ lezen we proza. ‘De steenhouwer verdwenen is’ wordt gevormd door een lang gedicht.
Japans aandoende portretjes/aquarellen sieren de cover en de eerste bladzijden van beide delen. Bij het poëzie-deel is de zilverreiger zeer subtiel geschetst.
De ingang: ‘De steenhouwer verschenen is’.
Deze ingang kent drie delen, die elkaar prachtig aanvullen. Waar je bij het eerste verhaal geen antwoorden krijgt, komt dat bij het volgende verhaal. Het vormt één mythisch, bijna spiritueel geheel. Het is in prachtige taal en beelden gegoten.
De schetsen/portretjes brengen je in een bepaalde sfeer, zeker als de titel ook nog Japans aandoet. De Japanse steenhouwer is een Aziatisch volksverhaal dat gaat over gelukkig zijn. De drie aangehaalde gedichten versterken de sfeer.
De hoofdpersoon uit deze novelle filosofeert over geluk binnen haar leven, dat zeker verlies en rouw kent. Verlies dat ze vaak in de nacht verwerkt, bij het zien van de maan. De maan kan haar diep raken, als het zwart van de dag in de nacht is opgelost, is ze weerloos en tast de maan haar meedogenloos aan. Van de maan kan ze het hebben.
Vaak wordt ‘Maan’ geassocieerd met mysterie, mystiek en magie. De maan is het symbool van dromen, intuïtie, sensualiteit, vrouwelijke kracht.
Kan ze deze kracht waarmaken in haar eigen leven? De kracht om verliezen te verwerken?
De voorgevel van haar huis moet gerenoveerd worden en de aannemer heeft een zeer capabele werknemer die het kan. Hij noemt hem De Fin en zijn collega’s noemen hem de Steenhouwer. De Fin praat niet, verstaat wel alles. Het klikt direct tussen de Fin en het hoofdpersonage. Ze respecteren elkaar. Er is zelfs sprake van zorg voor elkaar.
De steenhouwer schetst in zijn boek tijdens de pauzes. Het boek ligt op de hoek van de tafel Zij is er wel nieuwsgierig naar, maar zal het boek nooit openen als hij weggaat en het vergeet mee te nemen.
Overdag kijkt ze nooit naar de vorderingen die de Fin aan de gevel weet te bereiken. Hij tikt tegen stenen…
Zij vertelt over haar zieke jonge broertje, dat is overleden. Hij gaf haar een steen, een grijze steen met twee lichte aders erover.
“Dan kun je later als ik dood ben, altijd de weg vinden naar mij”.
Woorden in steen symboliseren de duurzaamheid en onveranderlijkheid ervan. De stenen zijn een eeuwigdurend getuigenis waaraan de verbonds-partners zich hebben te houden.
Bij de hoofdpersoon “groeide een steen in haar buik … eerst zo’n platte kiezel… maar hij groeide en groeide… tot hij niet meer glad en plat was, maar ruw en niet te hanteren…” (p.33)
Haar verdriet was niet meer te hanteren, ze huilt overdag als de Fin er is, hij troost haar woordeloos, zet thee voor haar.
Het deeltje ‘De Steenhouwer’ geeft inzicht in wat er in het leven van de Fin is gebeurd.
Beschreven beelden van beide ingangen zijn aan elkaar te koppelen, ze vormen samen een eenheid.
Er vindt zich een zekere catharsis plaats.
Deze is te begrijpen als de tweede ingang ook is gelezen:
“… de afwezige een vogel hoort
maar de vogel zich heeft losgezongen uit het woord
met gespreide vleugels
roerloos de witte reiger wacht…”
De symboliek, de spirituele duiding van een reiger is te kijken naar wat je wilt en op je intuïtie vertrouwen bij het kiezen van het juiste pad.
Welk pad gaat de hoofdpersoon kiezen?
Hoe geeft de Fin haar kracht, ‘gevel’ kracht om door te gaan?
Deze novelle moet je meerdere keren lezen om te kunnen genieten van de prachtige poëzie-achtige taal, de verstilde beelden, het spelen met de symbolische betekenissen…
De schetsjes op de cover en in de binnenkant, de gedichten en de tekst.. het vormt een kleinood. Je kunt er alleen maar van genieten!
Dietske Geerlings
Deze novelle kent twee ingangen. In ‘de steenhouwer verschenen is’ lezen we proza. ‘De steenhouwer verdwenen is’ wordt gevormd door een lang gedicht.
Japans aandoende portretjes/aquarellen sieren de cover en de eerste bladzijden van beide delen. Bij het poëzie-deel is de zilverreiger zeer subtiel geschetst.
De ingang: ‘De steenhouwer verschenen is’.
Deze ingang kent drie delen, die elkaar prachtig aanvullen. Waar je bij het eerste verhaal geen antwoorden krijgt, komt dat bij het volgende verhaal. Het vormt één mythisch, bijna spiritueel geheel. Het is in prachtige taal en beelden gegoten.
De schetsen/portretjes brengen je in een bepaalde sfeer, zeker als de titel ook nog Japans aandoet. De Japanse steenhouwer is een Aziatisch volksverhaal dat gaat over gelukkig zijn. De drie aangehaalde gedichten versterken de sfeer.
De hoofdpersoon uit deze novelle filosofeert over geluk binnen haar leven, dat zeker verlies en rouw kent. Verlies dat ze vaak in de nacht verwerkt, bij het zien van de maan. De maan kan haar diep raken, als het zwart van de dag in de nacht is opgelost, is ze weerloos en tast de maan haar meedogenloos aan. Van de maan kan ze het hebben.
Vaak wordt ‘Maan’ geassocieerd met mysterie, mystiek en magie. De maan is het symbool van dromen, intuïtie, sensualiteit, vrouwelijke kracht.
Kan ze deze kracht waarmaken in haar eigen leven? De kracht om verliezen te verwerken?
De voorgevel van haar huis moet gerenoveerd worden en de aannemer heeft een zeer capabele werknemer die het kan. Hij noemt hem De Fin en zijn collega’s noemen hem de Steenhouwer. De Fin praat niet, verstaat wel alles. Het klikt direct tussen de Fin en het hoofdpersonage. Ze respecteren elkaar. Er is zelfs sprake van zorg voor elkaar.
De steenhouwer schetst in zijn boek tijdens de pauzes. Het boek ligt op de hoek van de tafel Zij is er wel nieuwsgierig naar, maar zal het boek nooit openen als hij weggaat en het vergeet mee te nemen.
Overdag kijkt ze nooit naar de vorderingen die de Fin aan de gevel weet te bereiken. Hij tikt tegen stenen…
Zij vertelt over haar zieke jonge broertje, dat is overleden. Hij gaf haar een steen, een grijze steen met twee lichte aders erover.
“Dan kun je later als ik dood ben, altijd de weg vinden naar mij”.
Woorden in steen symboliseren de duurzaamheid en onveranderlijkheid ervan. De stenen zijn een eeuwigdurend getuigenis waaraan de verbonds-partners zich hebben te houden.
Bij de hoofdpersoon “groeide een steen in haar buik … eerst zo’n platte kiezel… maar hij groeide en groeide… tot hij niet meer glad en plat was, maar ruw en niet te hanteren…” (p.33)
Haar verdriet was niet meer te hanteren, ze huilt overdag als de Fin er is, hij troost haar woordeloos, zet thee voor haar.
Het deeltje ‘De Steenhouwer’ geeft inzicht in wat er in het leven van de Fin is gebeurd.
Beschreven beelden van beide ingangen zijn aan elkaar te koppelen, ze vormen samen een eenheid.
Er vindt zich een zekere catharsis plaats.
Deze is te begrijpen als de tweede ingang ook is gelezen:
“… de afwezige een vogel hoort
maar de vogel zich heeft losgezongen uit het woord
met gespreide vleugels
roerloos de witte reiger wacht…”
De symboliek, de spirituele duiding van een reiger is te kijken naar wat je wilt en op je intuïtie vertrouwen bij het kiezen van het juiste pad.
Welk pad gaat de hoofdpersoon kiezen?
Hoe geeft de Fin haar kracht, ‘gevel’ kracht om door te gaan?
Deze novelle moet je meerdere keren lezen om te kunnen genieten van de prachtige poëzie-achtige taal, de verstilde beelden, het spelen met de symbolische betekenissen…
De schetsjes op de cover en in de binnenkant, de gedichten en de tekst.. het vormt een kleinood. Je kunt er alleen maar van genieten!
2
Reageer op deze recensie