Lezersrecensie
Een woestijnwandeling… zelfs de horizon trilt.
Woestijnpassages - Emmelien Kramer
“… er was een hemel als een weggevaagd landschap die dag…”
Deze beginzin van het boek belooft veel goeds over de taal die zal volgen. Poëtische taal en de prachtige beelden. Toch is het thema van dit boek niet zo poëtisch. Het handelt over de onafhankelijkheidsstrijd van Catalonië en de gruweldaden die de Guàrdia Civil destijds pleegde. Het speelt zich af in Barcelona, de Catalaanse hoofdstad.
De journalist Rodrigo Tores leert Àngel Or, dichter, kennen tijdens een cursus Vedische Astrologie in de grote bibliotheek aan de Plaça de Lesseps in Barcelona. Op een cursusdag vindt er een inval plaats. Rodrigo en Àngel vluchten het gebouw verder in. Ze grepen zich vast aan leuningen, ze
“… zagen boeken uiteenvallen, bladzijden, hoofdstukken misschien, paginanummers als een code…” (p.10)
De agenten van de Guàrdia Civil slopen zachtjes om de boeken niet wakker te maken, geruisloos om de teksten niet te wekken. Helaas de Catalaanse dichter Àngel Or wordt wel gevonden en meegenomen, Rodrigo Torres vonden ze niet belangrijk.
Rodrigo, die terug is gekeerd vanuit Zuid Amerika naar het appartement van zijn overleden ouders, is gefascineerd door ‘tijd’. Hij filosofeert over ‘tijd’. De tijd bleek onvindbaar (p.19) ook al was die in alles aanwezig.
Hij ontdekt een kaars, die in een soort tijdsvacuüm bleef branden en niet ópbrandde. Maar tijdens de nacht in de bibliotheek, als hij bij kaarslicht wil lezen, verslindt het vuur de kaars. De kaars liet hem in de steek. Staat de kaars symbool voor waarheid? Gerechtigheid? Hij kon de kaars niet uitblazen, het kon alleen zichzelf een halt toeroepen.
Rodrigo wil Àngel Or terug vinden. Hij probeert dat door alle vrienden van Àngel Or te interviewen. Hij hoort nu dat Àngel, als kind zijnde niet tegen schoonheid kon, hij zag overal bederf in, ook al was dat nog niet zichtbaar. Hij leerde blind te zijn bij de Blinde zwerver van de Plaça de Lesseps. Hij leert zijn ogen kijken en níet zien. Hij leerde zien zonder te zien. Zijn doel was de lelijkheid te stoppen.
Het perspectief in dit verhaal is erg belangrijk. Flarden van tijd zijn verwisseld, de ideeën van personen worden verweven, poëtische taal en beelden groeien uit tot surrealisme. Het doet me denken aan de Latijns Amerikaanse literatuur.
We maken kennis met diverse personen die Àngel Or kennen, hebben gekend. De speelgoedwinkelier raadt Rodrigo aan naar de bar Pepe te gaan. Hij wil daar niet heen, de vader van Pepe heeft zijn vader onder Franco’s regiem gemarteld.
De trauma’s van het verleden komen omhoog, de gebeurtenissen worden helaas herhaald.
Pepe vertelt dat Àngel Or werd ‘geboren als een gedicht’. Echter hij had niet de gave om schoonheid te zien, ook al deed zijn moeder nog zo haar best om hem dat te laten ervaren. De kleine Àngel was een apocalyptische engel.
Rodrigo begrijpt dat hij zoveel mogelijk mensen moet spreken om Àngel Or in rafels, stukjes of enkele zinnen terug te krijgen. Hij besluit om alle stukjes van Àngel bij elkaar te binden.
Een jeugdvriendin van Àngel Or vertelt hem dat de gedichten van Àngel Or
“… zijn verstopt in de geplamuurde gaten van zijn verzet…”(p.86)
Al zijn vrienden loven zijn gedichten:
“… de wereld leek zich te buigen naar zijn gedichten… hij trok de gedichten los van zijn omgeving… hij weekte ze los van de begonia’s… van de snottebellen van de kinderen… en zelfs de geuren van ons eten werd deze gedichten binnen getrokken…”(p.92)
Rodrigo gaat door met zijn zoektocht. Hij ontdekt steeds meer over Àngel Or, over zijn strijd voor de onafhankelijkheid, over zijn utopische woongemeenschap, over zijn gedichten. Sommige vrienden raden hem aan te stoppen met deze zoektocht.
Ondertussen is Àngel Or in handen gevallen van die Guàrdia Civil, van degene die in de kelders voor de gruwelijkste martelingen zorgen. Hoe is het mogelijk dat hij dit volhoudt? Een indringende tekst neemt je mee die kelders in.
Kan hij nu zijn gezicht uitschakelen, zoals de blinde van de Plaça de Lesseps hem heeft geleerd?
Het verhaal kent een magische einde.
“… de angst klopte aan: Sorry ik laat je niet binnen, ik ben zelf al binnen, er is geen ruimte meer…” (p.154)
De tarotkaarten staan symbool voor deze magie.
De zorgvuldig opgebouwde structuur wordt zichtbaar. Lijnen, gegevens komen bij elkaar, het wordt helder. Poëtische taal, prachtige beelden slijpen de scherpe randen van deze helderheid af.
De auteur Emmelien Kramer heeft dit boek opgedragen aan alle slachtoffers van de martelingen tijdens Operación Garzón in 1992, aan alle slachtoffers van de martelingen in Via Laietana 43, aan de slachtoffers van alle martelingen.
Zij heeft een indrukwekkend monument gecreëerd voor dit deel van de Catalaanse historie dat niet vergeten mag worden.
Een boek om te lezen en te herlezen.
“… er was een hemel als een weggevaagd landschap die dag…”
Deze beginzin van het boek belooft veel goeds over de taal die zal volgen. Poëtische taal en de prachtige beelden. Toch is het thema van dit boek niet zo poëtisch. Het handelt over de onafhankelijkheidsstrijd van Catalonië en de gruweldaden die de Guàrdia Civil destijds pleegde. Het speelt zich af in Barcelona, de Catalaanse hoofdstad.
De journalist Rodrigo Tores leert Àngel Or, dichter, kennen tijdens een cursus Vedische Astrologie in de grote bibliotheek aan de Plaça de Lesseps in Barcelona. Op een cursusdag vindt er een inval plaats. Rodrigo en Àngel vluchten het gebouw verder in. Ze grepen zich vast aan leuningen, ze
“… zagen boeken uiteenvallen, bladzijden, hoofdstukken misschien, paginanummers als een code…” (p.10)
De agenten van de Guàrdia Civil slopen zachtjes om de boeken niet wakker te maken, geruisloos om de teksten niet te wekken. Helaas de Catalaanse dichter Àngel Or wordt wel gevonden en meegenomen, Rodrigo Torres vonden ze niet belangrijk.
Rodrigo, die terug is gekeerd vanuit Zuid Amerika naar het appartement van zijn overleden ouders, is gefascineerd door ‘tijd’. Hij filosofeert over ‘tijd’. De tijd bleek onvindbaar (p.19) ook al was die in alles aanwezig.
Hij ontdekt een kaars, die in een soort tijdsvacuüm bleef branden en niet ópbrandde. Maar tijdens de nacht in de bibliotheek, als hij bij kaarslicht wil lezen, verslindt het vuur de kaars. De kaars liet hem in de steek. Staat de kaars symbool voor waarheid? Gerechtigheid? Hij kon de kaars niet uitblazen, het kon alleen zichzelf een halt toeroepen.
Rodrigo wil Àngel Or terug vinden. Hij probeert dat door alle vrienden van Àngel Or te interviewen. Hij hoort nu dat Àngel, als kind zijnde niet tegen schoonheid kon, hij zag overal bederf in, ook al was dat nog niet zichtbaar. Hij leerde blind te zijn bij de Blinde zwerver van de Plaça de Lesseps. Hij leert zijn ogen kijken en níet zien. Hij leerde zien zonder te zien. Zijn doel was de lelijkheid te stoppen.
Het perspectief in dit verhaal is erg belangrijk. Flarden van tijd zijn verwisseld, de ideeën van personen worden verweven, poëtische taal en beelden groeien uit tot surrealisme. Het doet me denken aan de Latijns Amerikaanse literatuur.
We maken kennis met diverse personen die Àngel Or kennen, hebben gekend. De speelgoedwinkelier raadt Rodrigo aan naar de bar Pepe te gaan. Hij wil daar niet heen, de vader van Pepe heeft zijn vader onder Franco’s regiem gemarteld.
De trauma’s van het verleden komen omhoog, de gebeurtenissen worden helaas herhaald.
Pepe vertelt dat Àngel Or werd ‘geboren als een gedicht’. Echter hij had niet de gave om schoonheid te zien, ook al deed zijn moeder nog zo haar best om hem dat te laten ervaren. De kleine Àngel was een apocalyptische engel.
Rodrigo begrijpt dat hij zoveel mogelijk mensen moet spreken om Àngel Or in rafels, stukjes of enkele zinnen terug te krijgen. Hij besluit om alle stukjes van Àngel bij elkaar te binden.
Een jeugdvriendin van Àngel Or vertelt hem dat de gedichten van Àngel Or
“… zijn verstopt in de geplamuurde gaten van zijn verzet…”(p.86)
Al zijn vrienden loven zijn gedichten:
“… de wereld leek zich te buigen naar zijn gedichten… hij trok de gedichten los van zijn omgeving… hij weekte ze los van de begonia’s… van de snottebellen van de kinderen… en zelfs de geuren van ons eten werd deze gedichten binnen getrokken…”(p.92)
Rodrigo gaat door met zijn zoektocht. Hij ontdekt steeds meer over Àngel Or, over zijn strijd voor de onafhankelijkheid, over zijn utopische woongemeenschap, over zijn gedichten. Sommige vrienden raden hem aan te stoppen met deze zoektocht.
Ondertussen is Àngel Or in handen gevallen van die Guàrdia Civil, van degene die in de kelders voor de gruwelijkste martelingen zorgen. Hoe is het mogelijk dat hij dit volhoudt? Een indringende tekst neemt je mee die kelders in.
Kan hij nu zijn gezicht uitschakelen, zoals de blinde van de Plaça de Lesseps hem heeft geleerd?
Het verhaal kent een magische einde.
“… de angst klopte aan: Sorry ik laat je niet binnen, ik ben zelf al binnen, er is geen ruimte meer…” (p.154)
De tarotkaarten staan symbool voor deze magie.
De zorgvuldig opgebouwde structuur wordt zichtbaar. Lijnen, gegevens komen bij elkaar, het wordt helder. Poëtische taal, prachtige beelden slijpen de scherpe randen van deze helderheid af.
De auteur Emmelien Kramer heeft dit boek opgedragen aan alle slachtoffers van de martelingen tijdens Operación Garzón in 1992, aan alle slachtoffers van de martelingen in Via Laietana 43, aan de slachtoffers van alle martelingen.
Zij heeft een indrukwekkend monument gecreëerd voor dit deel van de Catalaanse historie dat niet vergeten mag worden.
Een boek om te lezen en te herlezen.
1
Reageer op deze recensie