Meeslepend geportretteerde familiegeschiedenis

De Britse auteur Catherine Banner (1989) begon haar carrière als fantasyschrijver. Ze studeerde Engelse literatuur in Cambridge, Groot-Brittannië, maar werkte al vanaf haar veertiende, na schooltijd en in de weekenden, bedrijvig aan haar fantasyromans. In 2008 werd haar eerste boek De ogen van de koning na publicatie via Random House internationaal direct opgemerkt: in de media werd zelfs al gesproken over een nieuwe J.K. Rowling. In die Young Adult fantasyreeks 'De laatste afstammelingen', volgden nog twee delen die eveneens bestsellers in die categorie werden. Met De lange dagen van Castellamare laat Banner zich van een geheel andere kant zien en maakt de auteur een veelbelovende entree in het volwassenengenre.

De lange dagen van Castellamare (oorspronkelijke Engelse titel: The House at the Edge of Night) speelt zich af op het fictieve eiland Castellamare, gelegen ten zuidoosten van Sicilië. Het is een familiegeschiedenis die begint met de uit Florence afkomstige Amedeo. Als baby werd hij in de stad bij het vondelingenhuis achtergelaten en kwam hij er wegens zijn abnormale grootte onder toeziend oog van de aanwezige dokter Alfredo Esposito. Deze gaf hem zijn eigen achternaam mee, wat ‘verlaten’ betekent. De band die in de loop der jaren tussen Amedeo en de dokter ontstaat is hecht. Niet alleen heeft Amedeo bewondering voor het beroep dat zijn pleegvader uitoefent, maar ook brengt de arts hem liefde bij voor het verzamelen en optekenen van levensverhalen. Iets wat Amedeo gedurende zijn lange leven zal blijven doen in een notitieboek met een roodleren kaft. Eenmaal afgestudeerd als arts, blijkt het voor Amedeo lastig een vaste aanstelling te vinden. Zijn lengte, havikachtige uiterlijk en enigszins geheimzinnige achtergrond zorgen ervoor dat hij overal een buitenstaander blijft. Totdat hij na eindeloos solliciteren bericht ontvangt uit het diepe zuiden van Italië: het kleine eiland Castellamare nabij Sicilië heeft geen enkele medische dienstverlening en zit te springen om iemand die de geneeskundige honneurs wil waarnemen.

Wanneer Amedeo Esposito op Castellamare is neergestreken, duurt het enige tijd voor hij het vertrouwen van de argwanende bewoners heeft gewonnen en er als een van hen wordt geaccepteerd. Hij trouwt met eilandvrouw Pina Vella, maar helaas wordt het jonge gezin kort na de geboorte van het eerste kind door een schandaal getroffen en wordt Amedeo uit zijn functie als eilanddokter gezet. Amedeo laat zich echter niet van Castellamare verjagen en samen met zijn vrouw zorgt hij voor heropening van café ‘Het Huis aan de Rand van de Nacht’. Het café wordt de plek waar de eilanders samenkomen om te praten en drinken, lachen en huilen en om natuurlijk vooral de laatste nieuwtjes en roddels over elkaar uit te wisselen. Amedeo en Pina krijgen nog drie kinderen en naarmate de tijd vordert, wint de geduldige en behulpzame Amedeo het vertrouwen terug van de eilanders en wordt hij zelfs in het geheim als onofficiële dokter voor allerlei klachten geraadpleegd.

Catherine Banner weet op een onnavolgbare wijze een intrigerende familiegeschiedenis neer te zetten. Het meeslepende verhaal is doordrenkt met een trage melancholie, maar wordt nergens langdradig of oppervlakkig. Emoties als verveling, rusteloosheid, onmacht en verdriet zijn prachtig weergegeven, net als de ontroerende romantiek die in het hele boek aanwezig is. Daarnaast heeft Castellamare door de gecreëerde krappe grenzen een authentiek gezicht meegekregen met eigen tradities en betoverende mythes. Het rotsachtige landschap, de zinderende hitte en de wispelturige zee zijn beeldend beschreven, evenals het soms beklemmende leven in een kleine dorpsgemeenschap.

Voor liefhebbers van familiesaga’s is De lange dagen van Castellamare niet alleen een must, maar vooral een bijzonder aangename reis door (grotendeels) de vorige eeuw in het gezelschap van vier generaties Esposito’s. De eilandgemeenschap doorstaat oorlogen en crises, blijft achterdochtig ten opzichte van introductie van industriële ontwikkelingen en wereldse veranderingen, maar het zonovergoten Castellamare weet altijd zelfs de meest rusteloze eilanders weer naar huis te laten terugkeren.