Zoektocht naar geluk in een sprookjesstad

Vrijwel alle romans van Nicky Pellegrino laten zich lezen als een verrassend tripje naar het zonovergoten Italië. Een zomer in Venetië vormt daar, zoals de titel al doet vermoeden, geen uitzondering op. De van oorsprong Britse auteur bracht in haar jeugd al haar zomervakanties door bij familie in het populaire vakantieland. De herinneringen aan die zomers zijn bepalend voor haar boeken: ze zijn doordrenkt van een haast tastbare liefde voor het land, voor de Italiaanse keuken en wijnen. Behalve bestsellerauteur is Pellegrino ook freelance journaliste en columniste. Ze woont met haar echtgenoot in Auckland, Nieuw-Zeeland, maar bezoekt haar geliefde Italië regelmatig voor inspiratie en ontspanning.  

‘Het is geen midlifecrisis, oke?’ is de meteen pakkende openingszin van Een zomer in Venetië. Addolorata Martinelli, vanuit wiens perspectief het verhaal wordt verteld, meent dat ze de leeftijd nog niet heeft voor een dergelijke inzinking. Volgens Addolorata, of Dolly zoals ze meestal genoemd wordt, is het de venijnige recensie over haar Londense restaurant die haar zo onzeker heeft gemaakt. Aan alles in haar leven lijkt ze plots te gaan twijfelen en ze realiseert zich dat ze ongemerkt de jaren aan zich voorbij heeft laten gaan. Wanneer ze op dat cruciale moment in haar leven een vakantie in Venetië krijgt aangeboden, pakt ze zichzelf bij elkaar en reist ze alleen af naar haar vakantiebestemming.  

Eenmaal in Venetië heeft Dolly al vlug genoeg van haar eigen confronterende gezelschap en om de eenzaamheid te ontvluchten besluit ze contact te zoeken met de inwoners van de stad. Ze ontmoet een aantal intrigerende karakters; Coco, een oudere, ietwat grillige dame, die haar wegwijs maakt in het doolhof van straatjes en kanalen en haar introduceert bij de locals, Angelo, de goed uitziende en charmante restauranthouder, en Nanda, een mysterieuze contessa die eenzaam in een vervallen palazzo woont. In korte tijd leert Dolly veel over de Venetiaanse cultuur en leefwijze, maar vooral hoe te leven met je hart in plaats van je verstand. Maar terwijl ze haar best doet om opgenomen te worden in de fascinerende Venetiaanse gemeenschap, ontdekt ze ook dat er geheimen zijn die de soms raadselachtige locals liever voor haar verborgen willen houden.  

Dolly’s twijfels en haar emotionele crisis vormen de rode draad in Een zomer in Venetië, waardoor haar reis naar Italië zich grotendeels laat lezen als een spirituele zoektocht. De auteur heeft Dolly’s angsten en gevoelens op een eerlijke en herkenbare manier geportretteerd, waardoor die zoektocht nergens zweverig of onrealistisch aandoet. Bovendien heeft Nicky Pellegrino een ontspannen en vriendelijke schrijfstijl, waardoor het niet moeilijk is geboeid te blijven en mee te leven met de personages en hun onderlinge verwikkelingen.  

Evenals in haar eerdere boeken laat Pellegrino een keur aan Italiaanse en specifiek Venetiaanse gerechten en wijnen voorbijkomen, wanneer Dolly kennismaakt met de uitgebreide plaatselijke keuken. De auteur beschrijft dit op een bijzonder smakelijke wijze en wellicht is het daarom verstandig dit boek niet met een lege maag te lezen.  

Daarnaast bewijst Pellegrino door Dolly’s ogen dat Venetië, de parel in de Veneto, zoveel meer is dan watertaxi’s, kanalen, massa’s toeristen en afbrokkelende grandeur. Met romantische sfeerbeschrijvingen van kronkelende achterafstraatjes vol wapperend wasgoed, schemerige tunnels en de tientallen bruggen over smalle waterwegen wordt een prachtig decor geschetst van Venetië, waarmee in dit verhaal de grootste rol eigenlijk voor de drijvende sprookjesstad is weggelegd.