Mooi verhaal!

Voor Boeken toer las ik De zilveren bloem van Petra Zegveld.

De zilveren bloem: Voor de buitenwereld lijkt de achtenveertigjarige Katja alles mee te hebben. Ze is mooi, slim en heeft een succesvolle carrière als docente Kunstgeschiedenis op de universiteit. Ook privé lijkt het haar voor de wind te gaan. Maar diep vanbinnen is Katja ongelukkig. Haar vurige kinderwens is niet vervuld en het laatste sprankje hoop hierop vervliegt als ze een schokkende ontdekking doet. Ze probeert haar leven op de rails te houden en richt zich volledig op de zorg voor haar dementerende moeder en haar tweelingbroer Bram die het downsyndroom heeft. Per toeval vindt ze haar oude dagboeken en een foto van haar Italiaanse jeugdliefde Mauro die ze in 1986 bij het Gardameer ontmoette. Katja duikt in haar verleden. Herinneringen die ze ver had weggestopt komen naar boven en wakkeren het verlangen aan dat ze al die jaren heeft verdrongen. Aangespoord door haar vriendin Mieke gaat ze op zoek naar Mauro. Lukt het haar om hem te vinden? En vindt ze de moed om haar verleden onder ogen te komen en de schuldgevoelens die de richting van haar leven hebben bepaald achter zich te laten?

In korte hoofdstukken neemt Petra je mee in heden en verleden. De hoofdstukken stemmen naadloos op elkaar af en vullen elkaar heel
mooi aan. Door de beeldende schrijfstijl waan je jezelf in het mooie Toscane, je ziet de camping en het water met de steiger zo voor je. Je leert door het boek heen Katja steeds beter kennen en vallen verschillende puzzelstukjes op hun plaats. Hoewel ik het slot aan zag komen maakt het voor de leesbeleving niks uit, het boek raakte me en ik heb het graag gelezen.