Een roman die onder je huid kruipt

Wanneer de jonge journalistiekstudente Lucy plots wakker schrikt terwijl ze haar ex wurgt, raakt ze in paniek. Bang voor de gevolgen vlucht ze halsoverkop naar haar oudere zus Jess, die anderhalf jaar eerder haar leven achter zich liet en verhuisde naar het afgelegen kustdorp Comber Bay—een plek met een duister verleden, waar ooit acht mannen op raadselachtige wijze verdwenen.

Maar bij aankomst blijkt Jess spoorloos verdwenen. In haar verlaten huis treft Lucy slechts haar schilderijen aan—schilderijen die verbijsterend veel lijken op de dromen die Lucy de laatste tijd kwellen. Dromen die aanvoelen als herinneringen… maar niet van haarzelf.

Twee eeuwen eerder worden de Ierse zussen Mary en Eliza veroordeeld tot ballingschap in Australië, na beschuldigingen van mishandeling. Ze worden met tachtig andere vrouwen samengepakt in het benauwde ruim van een schip voor een lange, onzekere overtocht—richting een onbekend leven aan de andere kant van de wereld.

Langzaam worden heden en verleden met elkaar verweven, en wordt duidelijk dat sommige verhalen niet vergeten worden. Zelfs niet door de tijd.


“De sirene” is de tweede roman van de Brits-Australische schrijfster Emilia Hart. Na het indrukwekkende De Weyward-vrouwen keek ik vol verwachting uit naar haar nieuwste werk, en opnieuw stelt ze niet teleur. Hart weeft met vaste hand een krachtig verhaal over vrouwelijke veerkracht, moed en verbondenheid, subtiel overgoten met een mysterieus randje dat je vanaf de eerste bladzijde vastgrijpt.

De sfeer is weergaloos: een afgelegen, adembenemend stukje kust, waar de zee ruist tegen grillige rotsen en een verwaarloosd huis troosteloos op de rand van de wereld lijkt te balanceren. Mannen verdwijnen er op onverklaarbare wijze, terwijl in een vorige eeuw vrouwen samengepakt leven in beklemmende omstandigheden in het ruim van een schip, tussen duisternis en bedompte lucht. Het ruikt naar zee, naar angst en naar hoop die zich krampachtig probeert vast te klampen aan wat ooit was.

Emilia Hart schrijft op een manier die je raakt zonder dat je het meteen doorhebt. Haar stijl is beeldend, gelaagd en gevoelig. Ze weet met weinig woorden veel te zeggen, en brengt emoties op een subtiele maar rake manier over. Wat ik zo mooi vind, is hoe haar taal tegelijkertijd zacht en krachtig is—zoals de vrouwen over wie ze schrijft. In elk hoofdstuk zit warmte, menselijkheid en een diep begrip van hoe verleden, pijn en liefde zich in mensen nestelen.

De twee hoofdpersonages, Lucy en Mary, leven in totaal verschillende tijden maar zijn op een wonderlijke manier met elkaar verbonden. Beiden dragen geheimen, verlies en verlangen met zich mee. Hun zoektocht naar antwoorden, vrijheid en innerlijke rust is intens en meeslepend. Je sluit ze onherroepelijk in je hart.

Een roman die onder je huid kruipt en nog lang nazindert, als het ruisen van de zee in je oren.