Lezersrecensie
Indringend portret van een vrouw die worstelt met haar verleden
In "Soms droom ik nog", geschreven door de Duitse auteur Claudia Schumacher, volgen we het aangrijpende verhaal van Juli, een jonge vrouw getekend door trauma. Het boek bestrijkt drie belangrijke periodes in haar leven, waarin we zien hoe de littekens uit haar verleden haar heden beheersen.
Voor de buitenwereld lijkt Juli te zijn opgegroeid in een perfect burgerlijk gezin, zonder reden tot klagen. Maar achter gesloten deuren heerst een andere realiteit: haar vader terroriseert het gezin, terwijl haar moeder wegkijkt en doet alsof alles normaal is. In het gezin Ehre is het bijna routine dat iemand dagelijks mentaal of fysiek wordt mishandeld.
Door de emotionele schade die ze heeft opgelopen, heeft Juli grote moeite om mensen dichtbij te laten komen. Zelfs in haar liefdesrelaties durft ze zich niet kwetsbaar op te stellen en zet ze een masker op. De voortdurende druk om te presteren—een giftige erfenis van haar opvoeding—en de voortdurende strijd om haar verleden te onderdrukken, brengen haar in een neerwaartse spiraal van stemmingswisselingen, donkere gevoelens en destructief gedrag. Dit zorgt ervoor dat ze steeds opnieuw de mensen om haar heen van zich afstoot.
Het verhaal is geschreven vanuit het ik-perspectief, wat ons een directe inkijk geeft in Juli's gedachten en gevoelens. Door deze manier van schrijven lijkt het alsof de schrijfster haar eigen levensverhaal aan het vertellen is waardoor het ook meer aankomt. Haar gedachten springen constant van het heden naar het verleden, wat het verhaal een rauwe, levensechte kwaliteit geeft. Deze fragmentarische vertelstijl zorgt ervoor dat je als lezer gefocust moet blijven, maar dit versterkt juist de intensiteit van de leeservaring. Claudia Schumacher's schrijfstijl is scherp en gedetailleerd, wat de emotionele lading van het verhaal des te sterker maakt.
Met "Soms droom ik nog" zet de auteur een krachtig statement neer: huiselijk geweld komt niet alleen voor in de lagere sociale klassen, maar kan in elke laag van de samenleving plaatsvinden. Het is een probleem dat vaker voorkomt dan men zou willen toegeven.
Deze roman is een indringend portret van een vrouw die worstelt met haar verleden en de blijvende effecten van mishandeling, en het zet aan tot nadenken over de verborgen tragediën die zich achter ogenschijnlijk perfecte façades kunnen afspelen.
Voor de buitenwereld lijkt Juli te zijn opgegroeid in een perfect burgerlijk gezin, zonder reden tot klagen. Maar achter gesloten deuren heerst een andere realiteit: haar vader terroriseert het gezin, terwijl haar moeder wegkijkt en doet alsof alles normaal is. In het gezin Ehre is het bijna routine dat iemand dagelijks mentaal of fysiek wordt mishandeld.
Door de emotionele schade die ze heeft opgelopen, heeft Juli grote moeite om mensen dichtbij te laten komen. Zelfs in haar liefdesrelaties durft ze zich niet kwetsbaar op te stellen en zet ze een masker op. De voortdurende druk om te presteren—een giftige erfenis van haar opvoeding—en de voortdurende strijd om haar verleden te onderdrukken, brengen haar in een neerwaartse spiraal van stemmingswisselingen, donkere gevoelens en destructief gedrag. Dit zorgt ervoor dat ze steeds opnieuw de mensen om haar heen van zich afstoot.
Het verhaal is geschreven vanuit het ik-perspectief, wat ons een directe inkijk geeft in Juli's gedachten en gevoelens. Door deze manier van schrijven lijkt het alsof de schrijfster haar eigen levensverhaal aan het vertellen is waardoor het ook meer aankomt. Haar gedachten springen constant van het heden naar het verleden, wat het verhaal een rauwe, levensechte kwaliteit geeft. Deze fragmentarische vertelstijl zorgt ervoor dat je als lezer gefocust moet blijven, maar dit versterkt juist de intensiteit van de leeservaring. Claudia Schumacher's schrijfstijl is scherp en gedetailleerd, wat de emotionele lading van het verhaal des te sterker maakt.
Met "Soms droom ik nog" zet de auteur een krachtig statement neer: huiselijk geweld komt niet alleen voor in de lagere sociale klassen, maar kan in elke laag van de samenleving plaatsvinden. Het is een probleem dat vaker voorkomt dan men zou willen toegeven.
Deze roman is een indringend portret van een vrouw die worstelt met haar verleden en de blijvende effecten van mishandeling, en het zet aan tot nadenken over de verborgen tragediën die zich achter ogenschijnlijk perfecte façades kunnen afspelen.
5
Reageer op deze recensie