Lezersrecensie
Prima verhalenbundel
Een goed kort verhaal schijnt niet gemakkelijk te zijn om te schrijven. De kracht zit in de plot, en Stephen King is een van die schrijvers die het vaak voor elkaar krijgt om je daar nog lang over na te laten denken. De verhalen in deze bundel zijn typisch zijn werk, een mix van horror-elementen en mysterie. Vooral het subtiele en gelaagde hierin spreekt me aan. Het is geen horror met de bloedspatten op de muur, maar een besef van een mogelijk andere realiteit of waarheid dan die wij kunnen of willen waarnemen.
Ik heb genoten van alle verhalen in deze bundel, maar met name ‘Het leven van Chuck’ en ‘Rat’ spraken mij aan. Ik kan me wel voorstellen dat veel lezers weinig kunnen met het verspringende verhaal van Chuck. Het lastige aan dit verhaal is dat het zich achterwaarts afspeelt en dat de plot eigenlijk ver vooraan in het verhaal staat. Het gegeven dat er een wereld vergaat als iemand sterft vond ik een beangstigend mooie gedachte, ik heb er nog vaak aan gedacht. Het middenstuk waarin dansen en het leven vieren centraal staat deed me denken aan Jake en Sadie uit 11.22.63. Stephen King benoemt in het nawoord ook dat schrijven over dansen iets speciaals voor hem betekent. Van ‘Rat’ heb ik vooral genoten vanwege het idee dat je soms niet kan weten of iets droom, fantasie of realiteit is en hier ook niet achter kan komen. ‘De telefoon van meneer Harrigan’ vond ik goed maar niet erg bijzonder, het gaat om het griezelige gegeven dat een overledene een telefoon op zou kunnen nemen als je hem of haar belt. ‘Als het bloedt’ is het langste verhaal uit de bundel. Nogmaals een griezelig gegeven: een verslaggever zou wel eens meer te maken kunnen hebben met rampen dan alleen het verslag geven zelf. In feite een shapeshifter verhaal, met een passende climax. Het enige jammere vond ik dat het verhaal erg uitgesponnen is vanwege de karakteropbouw van de hoofdpersoon, die Stephen King duidelijk veel ruimte wil geven. Het zakte voor mijn gevoel daardoor een beetje in halverwege. Naar het einde toe lijkt het alsof alles weer helemaal goed komt, maar de laatste zin gaf het verhaal toch weer dat scherpe randje waardoor het blijft hangen. Ik hou daarvan.
Ik heb genoten van alle verhalen in deze bundel, maar met name ‘Het leven van Chuck’ en ‘Rat’ spraken mij aan. Ik kan me wel voorstellen dat veel lezers weinig kunnen met het verspringende verhaal van Chuck. Het lastige aan dit verhaal is dat het zich achterwaarts afspeelt en dat de plot eigenlijk ver vooraan in het verhaal staat. Het gegeven dat er een wereld vergaat als iemand sterft vond ik een beangstigend mooie gedachte, ik heb er nog vaak aan gedacht. Het middenstuk waarin dansen en het leven vieren centraal staat deed me denken aan Jake en Sadie uit 11.22.63. Stephen King benoemt in het nawoord ook dat schrijven over dansen iets speciaals voor hem betekent. Van ‘Rat’ heb ik vooral genoten vanwege het idee dat je soms niet kan weten of iets droom, fantasie of realiteit is en hier ook niet achter kan komen. ‘De telefoon van meneer Harrigan’ vond ik goed maar niet erg bijzonder, het gaat om het griezelige gegeven dat een overledene een telefoon op zou kunnen nemen als je hem of haar belt. ‘Als het bloedt’ is het langste verhaal uit de bundel. Nogmaals een griezelig gegeven: een verslaggever zou wel eens meer te maken kunnen hebben met rampen dan alleen het verslag geven zelf. In feite een shapeshifter verhaal, met een passende climax. Het enige jammere vond ik dat het verhaal erg uitgesponnen is vanwege de karakteropbouw van de hoofdpersoon, die Stephen King duidelijk veel ruimte wil geven. Het zakte voor mijn gevoel daardoor een beetje in halverwege. Naar het einde toe lijkt het alsof alles weer helemaal goed komt, maar de laatste zin gaf het verhaal toch weer dat scherpe randje waardoor het blijft hangen. Ik hou daarvan.
0
Reageer op deze recensie