Wie zijn land noodgedwongen verlaat, verliest een deel van zichzelf

Dit is het verhaal van Iraanse vluchtelingen, verteld vanuit hun standpunt en niet door de ogen van de Westerse wereld.

De eerste zin in 'woord vooraf' luidt : "Wie zijn land noodgedwongen verlaat, verliest een deel van zichzelf".
Het hoofdpersonage is Talar, een meisje dat als vierjarige met haar zwangere moeder vluchtte uit Iran. Zij was eigenlijk nog te klein om zich de impact van het regime in Iran te herinneren. Haar moeder, Sepideh, wil voor haar kinderen een beter leven, maar zelf blijft ze vasthouden aan haar herinneringen aan een land dat ze achterliet, waardoor ze - onbewust - haar kinderen opzadelt met een gevoel van nergens echt bij te horen.

Eigenlijk is dit een positief verhaal dat aangeeft dat vooral kleine kinderen enorm veerkrachtig zijn en zonder vooroordelen in het leven staan. Wanneer Talar bvb. door een jongen in het zwembad bijna verdronken wordt, beseft ze niet waarom die jongen haar blijkbaar haat, zonder dat ze hem kent.
Kinderen worden door hun ouders opgevoed in een bepaalde context, wat ook hun denken en doen bepaalt.

De problematiek rond de politieke vluchtelingen is niet altijd zo zwart/wit als het meestal wordt weergegeven in de media en ervaren wordt door de bevolking.
Dit boek geeft een unieke inkijk in het leven van een moeder die alleen maar het beste wil voor haar kinderen, maar die natuurlijk zelf haar rugzak niet kan afleggen. De lokroep van hun geboorteland blijft ergens hangen.

Deze auteur weet de lezer te raken door de eenvoudige manier van vertellen, zonder belerend te willen zijn, maar correcte informatie geeft.
Een positief verhaal dat ik eerder zie als een young adult-boek.

Een bijzonder verhaal dat meer aandacht verdient.