Een eindeloze reis

Lara Taveirne geeft in haar boek inkijk in haar gevoelens omtrent de dood van haar jongste broer, Wolf. Hij koos er op 18-jarige leeftijd voor om een laatste reis te maken naar het noordelijkste punt van de aarde. Het warme gezin waarin hij opgroeide blijft achter met een hoop vragen en ieder probeert op zijn/haar manier om te gaan met het verlies. Lara probeert in woorden te vatten wat gevoelsmatig heel moeilijk te uiten is. Zij speelt met taal om de lezer te betrekken in haar gevoelswereld, om een stem te geven aan de gevoelens van Wolf tijdens zijn laatste reis. Wolf hield tijdens die reis namelijk zelf nauwgezet een dagboek bij, dat hem blijkbaar heel dierbaar was, als een testament aan zijn familie.
Lara reist uiteindelijk zelf af naar het Noorden om nog beter de gevoelens van Wolf tijdens zijn laatste reis te kunnen vatten.
Ieder persoon heeft een zeer persoonlijke manier om om te gaan met angst, woede, verlies, hoop, liefde, enz. Het in woorden vatten is niet altijd makkelijk. Soms zijn er gewoon geen woorden om gevoelens te beschrijven.
Doordat Lara het verhaal van haar broer optekent, blijft hij echter in haar gedachten en blijft hij een stukje van haar leven. Ook bij al die lezers die het verhaal van Wolf lezen, kruipt hij onder de huid en in het hart. Daardoor was zijn laatste fysieke reis geen eindreis, maar een eindeloze reis die blijft duren zolang men zijn verhaal en dat van Lara leest.
Lara Taveirne weet met woorden een speciale sfeer te creëren, zij tovert een wereld tevoorschijn waarin je samen met haar de - eindeloze - tocht maakt.
Een zeer aangrijpend verhaal op een heel mooie manier gebracht.