Spetterende, spannende, volbloed Coppers

Het boek opent met een ‘spectaculaire actiescène’: de jonge Arno buigt zich door het doorgeefraam van de afhaaltent Quick. Uit het niets doemt een zwart geklede motorrijder op die hem in één haal de keel doorsnijdt. Getuigen wijzen de labiele Tommy aan als de dader, ze zagen hoe hij woedend tegen zijn vriend Arno uitviel. De zaak lijkt helder, maar commissaris Liese Meerhout is niet overtuigd, haar buikgevoel spreekt. Snel volgen enkele dramatische ontwikkelingen en Lieses carrière staat op het spel. Dan wordt in natuurgebied Het Rot een meisjeslijk gevonden en ook in het Hertoghepark zijn de oude bomen de stille getuigen van een dubbelmoord. Het moordteam moet alle zeilen bijzetten om deze nieuwe misdaden op te lossen. Of is er toch een verband met de aanslag op Arno Linter?

De Vlaamse Toni Coppers (1961) schreef met De moord op Arno Linter zijn achttiende boek in de Liese Meerhoutserie. Deze sympathieke vrouwelijke commissaris heeft er al een pittig parcours opzitten: van vroegere standplaats Brussel is ze verhuisd naar Antwerpen, tussendoor verleende ze assistentie bij bevriende recherches. Enkele boeken zijn genomineerd voor of wonnen de Hercule Poirotprijs, een kwaliteitslabel in de Nederlandstalige misdaadlectuur.

Dit achttiende deel schittert door evenwicht en balans in plot en persoonsverhaallijnen. De misdaadplot zit vinnig, sluitend, spannend en mysterieus in elkaar. De lezer blijft raden, hopt van spanningsboog naar onverwachte plotwending en krijgt een verrassende apotheose op het einde. Schitterend werk. Tussen de suspense door volgen we het persoonlijke verhaal van Liese en haar team. De trouwe lezer van de hele serie, weet hoe Liese haar carrière begon, kent haar liefdesleven, herinnert zich haar verloren baby. In dit deel ziet ze haar dementerende moeder naar een zorgcentrum vertrekken, waarmee ze ook haar ouderlijke huis verliest. Liese is bezorgd en verstrooid, wat een weerslag heeft op haar werk.

Dit kenmerkt misdaadauteur Coppers: hem interesseert de mens achter het verhaal. De speurders hebben hun karakter en beslommeringen. De misdadiger is niet zwart/wit fout, maar kan rekenen op begrip en empathie. Je herkent de geest van de sociaalvoelende pioniers in het spannende genre , zoals een commissaris Maigret of inspecteur Beck. Al mijdt Coppers de uitgesproken scherpe maatschappijkritiek, je leest goed tussen de lijnen door wat er beweegt in de samenleving.

Coppers heeft een soepele pen en een taalgebruik waar je vrolijk van wordt. Zijn Nederlands is onberispelijk, fris en degelijk, in de positieve zin. Hij volgt niet de populaire trend om door streektaal, tussentaal of een sappig dialect de lezer te behagen of van een couleur locale te laten proeven. Het is zijn schrijverssignatuur die je terugvindt in al zijn boeken. Een ander kenmerk is het mini toeristisch gidsje dat hij graag meegeeft. Arno Linter speelt zich af in de stad Antwerpen, na het lezen kun je zo je wandelschoenen aantrekken om het Hertoghepark, een verborgen bos midden in de stad vol oude bomen, te ontdekken. Of natuurgebied Het Rot, de parkingplaatsen zijn al aangegeven. Daarna kun je lekker relaxen in een typisch cafeetje of een knus restaurantje. Uit de naturel waarmee hij deze toeristische info in zijn boeken vervlecht, spreekt de ervaring van de vroegere reisjournalist.

Ondanks alle vaste ingrediënten: het hecht team met zijn voorgeschiedenis, de insiderbegrippen zoals ‘het ochtendgebed ‘, moet de nieuwsgierige instapper niet wanhopen. Dit verhaal leest prima als een standalone. Coppers maakt op subtiele wijze een zijsprongetje telkens een bekend personage in beeld komt. Hij schetst hun korte levensloop en de typische karaktertrekken die functioneel passen in het verhaal. Je krijgt nooit het gevoel iets gemist te hebben.

De moord op Arno Linter is een volbloed Coppers waarin de lezer vanaf de brute openingsscène tot aan de spannende, verrassende ontknoping kan meespeuren. Of de vastberaden Liese zich ditmaal weer in de problemen stort, of inspecteur Masson zijn zwarte drankduivels kan bedwingen, of het goedkomt met Matthias die moeder Nelles hotelkeuken verlaat… dat deel van het verhaal schrijft zichzelf.