Actie, spanning en leesplezier

Charlie Gallagher is het pseudoniem van een Engelse politieman die in zijn vrije tijd thrillers schreef en uitbracht als selfpubber. Dertien jaar later is hij twee succesvolle series en een standalone verder, hing hij zijn politiepet definitief aan de kapstok en staat zijn foto openlijk op het net. Hoog tijd om eens in een Gallagher te duiken. Dit kan met deze De stille vriend, competent naar het Nederlands vertaald door Anna Livestro. Dit boek dat als eersteling van achter het Brexitgordijn de Lage Landen bereikt is tevens het eerste deel van een nieuwe serie met inspecteur Joel Norris.

De vijftienjarige Callie ligt na een mislukte zelfmoordpoging in een coma. Dan contacteert een privédetective vader Danny, hij heeft antwoorden en biedt een anonieme wraakactie aan op de schuldige. Ook Richard, die zijn vrouw bij een vluchtmisdrijf verloor, krijgt een gelijkaardig voorstel. Beide mannen trappen in de val en komen in een morbide kat- en muisspel terecht. Wanneer een lijk zonder hoofd aanspoelt op het strand, wordt kersverse inspecteur Joel Norris op de zaak gezet. Voor hij beseft wat er gebeurt, stapelen de doden zich op en begint het te dagen dat hij op zoek moet naar de masterspin in een gruwelijk moordspelweb.

Gallagher is duidelijk een no-nonsens auteur: hij begint zijn boek met de korte inhoud, vermijders van onthullende achterflaps zijn eraan voor de moeite. De teneur van het verhaal is meteen duidelijk, de lezer hoeft geen opwarming en ook de proloog, met de zelfmoordpoging van Callie, laat aan verbeelding niks te over. Maar is dat wel zo? Nader toekijken leert dat er toch wel heel veel mist en mysterie gespuid worden. Zo blijft het goed opletten tot de laatste pagina, want de auteur wikkelt zijdedunne plotspinrag rondom de hoofdlijnen Danny en Richard. Dan pas wordt het plaatje duidelijk, en zijn alle losse draadjes goed verweven. Zoals het hoort.

Het verhaal ontspint zich chronologisch in een zestigtal korte hoofdstukjes, kent summiere flashbacks om de sociale context van een personage te belichten, heeft verder geen overbodige franjes of zijsprongen. Korte zinnen, eenvoudig taalgebruik, sprekende dialogen, Gallagher beheerst zijn pen en levert vaart, actie en vooral, leesplezier. Hij brouwt de uitgepuurde basisversie van een thriller: neem als basis een sluitend plot, verweef actie, verrassing, spanningsbogen en onverwachtse wendingen tot de lezer naar adem hapt en bovenal: schrap alle onnodige ballast. De karakters zijn herkenbaar maar functioneel geschetst. Danny drinkt, is door zijn vrouw aan de deur gezet, en neemt nu ondoordachte beslissingen die een waterval aan gebeurtenissen in gang zetten.

Ook Joel Norris, de drager van de nieuwe serie, wordt wat vaag voorgesteld. Hij lijdt aan ‘werkgerelateerde stress’ en is een maand op non-actief gezet. De ambitieuze commissaris Marsden dropt hem in een nieuwe functie, hij wordt hoofd van een centrale recherchecel die op locatie kan worden gestuurd. Als assistente krijgt hij de sceptische brigadier Lucy Rose, die naar de job solliciteerde om hem te controleren. De vraag is of er werkelijk sprake is van de creatie van een dreamteam of eerder van een kamikaze project.

Opvallend is dat het CV van Norris wel erg lijkt op dat van de auteur zelf: straatagent, lid van een tactisch team tot rechercheur Zware Criminaliteit. Of hij uit de praktijk schrijft, is natuurlijk beroepsgeheim, maar feit is dat de procedures en crimescènes accuraat beschreven zijn. Tongue in cheek vermeldt hij tussendoor dat het ‘niet is zoals in de film’. Wat als dubbele ironie klinkt, want het boek is zo visueel geschreven dat de lezer als het ware op de eerste filmzaalrij zit.

De stille vriend is een spannende plotgedreven thriller die al vanop de eerste pagina met de voeten vooruit in de actie springt. Met slechts twee hoofdlijnen brouwt de auteur een ingewikkeld web waar de whodunit sluitend en geslaagd pas op het einde duidelijk wordt. Charlie Gallagher creëerde met Joel Norris een dramatische figuur met een rugzakje die de criminaliteit in havenstadje Dover even witwast als zijn beroemde krijtrotsen. Actie, vaart en leesplezier... wat wil men meer?