Doodskist Dare... spel of gruwelijk echt?

‘Ik lig met mijn armen stijf tegen mijn lichaam en voel de kou door mijn botten trekken… Dit is dus hoe het voelt om dood In een kist te liggen.’  

De 16-jarige Daantje beseft nu waar ze aan begon: ze schreef zich in voor de ‘Doodskist Dare’- challenge van pretpark Joyride. Vierentwintig uur in een doodskist liggen, enkele opdrachten samen met haar team uitvoeren en de prijzenpot van 1000 euro is binnen. Eitje toch?  

Mirjam Hildebrand (1985 - Haarlem) zette zichzelf prominent op de YA-boekenkaart met haar ‘Voorlopers’-serie: verhalen met fantasy en thrillerelementen rond de 15-jarige Emma en een groep mensen die anders zijn, speciale gaven hebben, als het ware voorlopen op de evolutie.  

Met Gruwelijk spel tapt ze uit een ander vaatje. Het is een novelle, een kortverhaal met één verhaallijn en minder uitgediepte, maar toch boeiende karakters.  

Daantje is de ik-persoon, de verteller die je vanuit haar gedachten en korte dialogen beter leert kennen. Een stoere meid die niet vies is van een uitdaging, verliefd is op de aantrekkelijke Stan en begaan met hartsvriendin Nora. Gaandeweg krijgen we ook een beeld van de slanke Noor, een angstig meisje dat zich vasthoudt aan regeltjes en bizarre eetvoorschriften.  

‘Noor steekt een M&M in haar mond. Weer een blauwe... Ze kiest altijd één kleur, die dan helemaal op moet voordat ze aan een andere kleur begint.’  

De plot is mooi uitgedacht, is in evenwicht en klopt tot het einde. De spanning wordt druppelsgewijs opgebouwd door hier een toevallige opmerking, daar een verontrustende gebeurtenis. In korte sprekende zinnen voel je de dreiging groeien.  

‘Ik glijd uit over het laminaat in de gang… Bloed. Er loopt een heel bloedspoor over de grond… Het maakt een bocht deze kamer in. Mijn kamer. Ik deins terug. Mijn hart slaat een slag over… Er klinkt een kreun achter me. Met een ruk draai ik me om en kijk in de lege, starende ogen van een dienstmeisje… Uit haar middenrif steekt een mes.’  

Ook de setting en de proeven worden door de auteur op dezelfde prettige, gedetailleerde wijze beschreven. Het pretpark, het Draculagebouw, het spookhuis, de clowns, zombies en freaks: we zien ze voor onze ogen tot leven komen. De ritten in de achtbaan maken misselijk, de knallen en rookwolken in het spookhuis doen opspringen, niet alle snacks smaken even lekker.  

De oplopende actiescènes worden wat getemperd doordat Daantje telkens weer in de nauwe kist wordt opgesloten. Ze is afhankelijk van binnenkomende WhatsApp-berichtjes, weet niet wat er daar buiten gebeurt. Haar angstige gedachten schieten alle kanten op. Loopt Nora gevaar? Wie stuurt die akelige YouTube-filmpjes? Wat doet die bitcherige Chantal hier? Ze piekert over Stan, is hij echt verliefd op haar? En over de verdrietige situatie thuis. Het is niet voor niks dat ze voor het doodliggen experiment koos. Zo brengt de auteur, psychologe met praktijk, op een lichtvoetige, maar subtiele en fijne manier de zware thema’s dood en vriendschap in het verhaal.  

‘Mama. Ik mis mama. Ze moet me vasthouden en zeggen dat alles goed komt. Waarom moet die kloteziekte haar nou hebben?’  

Deze thriller eindigt wat abrupt, wat bruusk, en de epiloog bevat te veel informatie, te veel details. Alsof de auteur op haar adem trapt, letterlijk pagina’s tekortkomt. Ze botst hier op het keurslijf van het kortverhaal. De opdracht is niet teveel uitweiden, niet teveel woorden. Lastig voor rasverteller Hildebrand met zoveel beelden en inspiratie in haar schrijvershoed.  

Gruwelijk spel is een spannend YA-verhaal, treffend geschreven met oog voor detail. De eenvoudige korte zinnen en enkelvoudige verhaallijn maken het een aanrader voor de jongere, wat minder ervaren lezer. Het boekje telt 90 pagina’s, heeft een sprekende cover, feestelijk glad papier en een verzorgd lettertype.  

Een hebbeding in menige boekenkast.