Wanneer je leuke foto een online nachtmerrie wordt

Francien Regelink noemt zichzelf een ‘online marketeer, content strategist en dé deskundige op het gebied van sexting.’ Op haar vijftiende stuurde ze in volle vertrouwen een foto van haar blote borsten via MSN naar een leuke jongen. De dag daarna ging haar foto viraal en hing op postergrootte door de hele school. Haar leven werd plots een hel. Jaren later vond ze de moed haar verhaal in het openbaar te brengen. Weer ging ze viraal; ze werd uitgenodigd door de media en werd een bekend gezicht. Het pijnlijke was dat haar ouders toen pas vernamen wat hun dochter had meegemaakt.

Ze schreef haar ervaringen neer in het boek met de veelzeggende titel Francien laat je tieten nog eens zien. Als mediacoach geeft ze cursussen op scholen, zowel aan jongeren, hun ouders en de docenten. Uit deze ervaring groeide HELP! Ik sta online. Het is een praktische handleiding voor slachtoffers van shame- sexting en hun volwassen omgeving. Een boek dat ze zelf graag had vastgepakt toen ze er mee te maken kreeg. Het no-nonsense verhaal is op een heldere, rustige manier opgebouwd en helpt de lezers doorheen het verwerkingsproces.

Het boek bestaat uit twee delen. Het eerste (met grijze boord) spreekt rechtstreeks tot de jongere. Met veel inlevingsvermogen en tact wordt de lezer persoonlijk aangesproken. Niet alle gevallen zijn gelijk, Regelink geeft een paar situaties als leidraad. Tegelijkertijd bespreekt ze de punten die wel bij allen herkenbaar zijn; angst, schaamte, schuldgevoel, niemand meer vertrouwen en de grote behoefte te gaan schuilen en hopen dat het overgaat. Daarin is Regelink duidelijk: ‘het’ gaat voorbij – nu is je wereld ingestort, maar het wordt weer beter. Wat niet spontaan verdwijnt, zijn de online beelden. Je moet reageren en snel ook. Dit kan alleen door een volwassene erbij te betrekken, iemand die het overzicht bewaart en de nodige stappen onderneemt. Wie die volwassene is en hoe je die aanspreekt… Regelink begrijpt dat het moeilijk is en geeft praktische voorbeelden.

Het stappenplan gaat verder met de raad aangifte te doen, op school een vertrouwenspersoon te zoeken en zo nodig psychologische ondersteuning. Ze geeft tips hoe je foto’s van het internet kunt laten verwijderen. Internet evolueert razendsnel en zo ook het digitale verkeer, zeker tussen jongeren. Ze belooft haar website up-to-date te houden en zo wordt het boek, relatief gezien, tijdloos. De basis blijft.

Het deel voor de ouders lijkt op een doorslagje: ook hier vindt de lezer tips over het leiden van een moeizaam gesprek, tips van de politie en een psychologe. De nadruk in dit deel ligt op hoe te luisteren en steunen. Dit klinkt logisch, maar Regelink verpakt het niet zoetzeem, ouders zijn vaak geschrokken (‘mijn kind doet zoiets niet’) en ook beschaamd en boos (‘hoe kon je nu zo dom zijn’). Ze legt goed het verschil uit tussen sexting en shame-sexting – ook wel sexting-misbruik. Dat is duidelijke taal en maakt ook zeer duidelijk bij wie men de schuld en schaamte mag neerleggen.

Niet bij die fijne meid of nieuwsgierige jongen die gewoon doen waar ouders hun al eeuwen voorgingen: jong zijn en experimenteren.

‘Daar sta je dan. Naakt. Online. En iedereen kan het zien… Het is wel heel erg heftig.
Ik ga je helpen met dit boek.’  

Je mag ze geloven, echt waar.