Het is niet eerlijk
'Liv, er is iets gebeurd.'
Liv zit gezellig een serie te bingewatchen bij haar vriendin Nadia als een telefoontje van haar vader haar leven bruusk op zijn kop zet. Haar broer Alex heeft een auto-ongeluk gehad, ondergaat een zware operatie en wordt in coma gehouden. Langzaam dringt de nare werkelijkheid tot Liv door: Alex heeft een meisje aangereden, ze is dood. Zoë is een schoolgenootje. Liv kent haar. Dan een lichtpuntje: Alex komt uit de coma en is aanspreekbaar. Opgelucht jubelt Liv op haar Instagram:
'Mijn broer is uit coma, ZO ZO ZO blij!'
Als Nadia haar aanraadt dit berichtje best te verwijderen, begrijpt Liv het niet. Haar broer leeft, mag ze daar niet gelukkig om zijn?
Maandag gaat ze naar school en meteen wordt duidelijk dat niets meer is als voorheen. Haar broer heeft een meisje gedood. Hij had alcohol gedronken, het verdict is onbarmhartig: hij is schuldig. En Liv, het zusje van, wordt door stilzwijgende instemming medeschuldig verklaard.
In ultrakorte hoofdstukjes vertelt Carlie van Tongeren (1983) het verhaal van Liv, en af en toe komt er een hoofdstukje Alex tussen. Een dag en tijdsaanduiding moeten helpen om, net als in een filmscript, de gebeurtenissen te plaatsen. Door het verhaal in strakke tijdszones op te delen, kan de lezer Livs gevoelswereld goed volgen.
Want het is best een heftig verhaal waar Liv in terechtkomt. Een caleidoscoop van emoties overvallen haar: ze is verdrietig om de dood van Zoë, ze is blij dat Alex nog leeft, ze is boos op Alex omdat hij dronken achter het stuur zat, haar vriendinnen laten haar vallen, op school wordt ze beschuldigd van iets waar ze in principe niets mee te maken heeft, ze wordt zelfs gepest. Haar ouders zijn verdrietig, maar maken ook ruzie, in hun restaurant blijven de klanten weg. Die berg van verdriet en ontreddering wordt opgevangen en behapbaar gemaakt door juist die vele rustmomenten. Na elk stukje tekst komt er een adempauze, kan de lezer het verhaal laten bezinken en bedenken hoe hij of zij zou reageren in dezelfde situatie. Hoe absurd, oneerlijk, onrechtvaardig deze ook is.
Het is een trend in jeugdboekenland om een imprint op te starten, speciaal gericht op de onervaren lezer. Lees: de ontlezing bij de jeugd tegengaan door in te pikken op hun directe interesses. De boeken zijn dunner, hebben aantrekkelijke covers en een instapklare lay-out. Uitgeverij Blossom Books blijft niet achter en trapt met Het zusje van haar Shorties-reeks af. De keuze om dit aan Van Tongeren toe te vertrouwen, blijkt een dikke schot in de roos. Ze schrijft in een vlot soepel Nederlands, zonder knieval naar populaire jongerentaal of onnodige opsmuk met smileys. Korte zinnen en levendige dialogen geven vaart. Maar het belangrijkste wapenfeit is dat ze er in slaagt om uit een moeilijk, complex onderwerp, toch een lekker weglezend boek te creëren. In haar vorige YA-boeken toonde ze al dat ze lastige onderwerpen – zoals ouders die scheiden of 'slutshaming' – perfect kan vertalen naar de gevoelswereld van jongeren.
In dit boek houdt ze een strak kader vast: alle actie draait rond slechts één personage, de ik-verteller Liv. Door haar ogen kijken we mee, in haar hoofd lezen we haar gedachten en maken we toch kennis met vele ‘medespelers’. Handig bedacht, ook ontroerend uitgewerkt, is de stille aanwezigheid van broer Alex op de achtergrond van het verhaal: hij is gevlucht, wil alleen met zichzelf in het reine komen. Hij schrijft brieven (die hij meermaals doorstreept) aan zijn ouders, zijn liefste zus Liv. Maar ook aan Zoë.
'Zoë, ik wou dat het nooit was gebeurd.
Zoë, ik wou dat je
Zoë, je hebt er niks meer aan, maar het spijt me zo.'
Het zusje van, is een heftig, ontroerend, eerlijk, maar vooral erg toegankelijk geschreven verhaal over hoe je onschuldig toch schuldig kan verklaard worden.
Door iedereen.
En dat is niet eerlijk.
Reageer op deze recensie