Een indringend portret

Het zal weinig mensen zijn ontgaan dat Astrid en Sonja Holleeder hebben getuigd tegen hun broer Wim, de zogenaamde knuffelcrimineel.
Daarmee hebben ze hem veroordeeld gekregen tot levenslang, maar zijn ze zelf ook veroordeeld tot levenslang. Wim heeft gezworen dat ze hiervoor zullen boeten, want "Wie praat, die gaat".
Astrid beschrijft in dit boek haar leven sinds de getuigenis. Ze kan geen normaal leven meer leiden. Ze verhuist steeds omdat haar adres onbekend moet blijven. Ze rijdt in een gepantserde auto. Een normaal familieleven heeft ze niet, verjaardagen worden op andere data gevierd omdat Wim anders weet wanneer zijn hele familie bijeen is. Astrid en Sonja kijken altijd achterom en om zich heen, als ze ergens heen gaan bellen ze elkaar en blijven ze aan de telefoon tot ze beiden veilig binnen zijn.
Ook hun kinderen Mil, Francis en Rich zijn niet veilig. Maar dit zijn jonge mensen die weigeren hun leven on hold te zetten. En dan is er nog moeder Holleeder die steeds meer zorg nodig heeft, maar het is een hele uitdaging om dit te organiseren.
Het is een indringend verhaal. Astrid worstelt met haar relaties met haar familieleden. Openhartig vertelt ze over haar gevoelens, de gesprekken met haar therapeut. Ook komt het falende rechtssysteem aan bod. Hoe ze weinig tot geen beveiliging krijgen, hoe Wim vanuit de EBI gewoon door kan gaan met zijn praktijken, wat leidde tot de dood van Peter R. De Vries. Wim heeft "binnen" een groter sociaal leven dan zijn zussen "buiten".
In het boek staan familiefoto's wat het nog realistischer maakt. Maar het is ook een verhaal vol liefde en omkijken naar elkaar.

"Wie heeft er nou zulke lieve kinderen?"
"Wie heeft er nou zo'n lieve moeder"