Monologue interieur

Nu ik met pensioen ben heb ik tijd om klassiekers te lezen. 'The catcher in the rye' zong al een tijdje door mijn hoofd. Nu eindelijk gelezen. Het verhaal is één lange monologue interieur van Holden Caulfield, een 16-jarige Amerikaanse jongen die al 3 keer van school is getrapt en de derde keer geen confrontatie met zijn ouders aandurft. Hij zwerft dus een paar dagen door New York, aanvankelijk heeft hij wel genoeg geld om met de taxi te reizen en in een hotel te overnachten, maar hij jast het geld er snel doorheen. De contacten die hij in de drie dagen heeft zorgen veelal voor negatieve confrontaties met de ander, maar ook met zichzelf. Hij raakt steeds meer in de depressiviteit, die te maken heeft met zijn kijk op volwassen worden. Hij ziet volwassenen namelijk als schijnheilige wezens en wil zelf niet zo worden. De enigen voor wie hij affectie voelt zijn kinderen, zoals zijn zusje Phoebe en zijn broertje Allie, maar die laatste is dood. Toch weet Salinger er een mooi eind te schrijven.
Het boek leest als een trein omdat je toch wilt weten wat er verder gebeurt en hoe de ontmoetingen met de andere mensen verlopen. Alleen in het middenstuk haperde ik een beetje en legde het boek een paar keer weg. Op zich vind ik het wel een aardig boek, maar ik kan me er totaal niet mee vereenzelvigen.