Te hoog gewaardeerd

Soms neem ik per ongeluk wel eens een boek ter hand dat ik, na lezing, echt waardeloos vind. Zo’n boek was voor mij “Ik ben Pelgrim” van Terry Hayes. Ik had wel recensies gelezen, ik geloof in de NRC of in de Volkskrant, en die wilden mij doen geloven dat het een prachtig en goed geschreven boek was. Nou, ik ben toch echt een andere mening toegedaan. Het is naar mijn mening slecht geschreven en heeft een bizarre en volstrekt onwaarschijnlijke plot.
Het is een echt mannenboek. Dat staat als een paal boven water. Ludlum, Baldacci, Grisham, etc. Van dat soort spul!! Veel gewelddadige en onwaarschijnlijke actie en een rammelende, volstrekt krankzinnige plot dus. Superieure blanke vechtjassen. Slechte moslims. Achterlijke landen. Meer clichés kan ik zo gauw niet bedenken.
Het boek telt 732 bladzijden. In het begin leek het nog wel wat. Dacht ik. Maar het werd steeds minder. En slechter. Toen ik op blz. 350 was aangeland wist ik dat ik eigenlijk een akelig boek aan het lezen was. Gauw wegleggen dus. Mooi niet. Ik was al zo’n eind gevorderd dat ik het, voor mijn gevoel, wel uit moest lezen. Want één ding is het boek namelijk wel en dat is spannend. Maar dat is dan ook het enige positieve wat ik over dit boek kan zeggen. Mijn constatering is dat veel lezers, hoe slecht een boek verder ook geschreven moge zijn en hoe krankjorum de plot ook is, dit uiteindelijk verreweg het belangrijkste criterium vinden. Voor hen blijft het dan ook gewoon een prachtig boek en verder niet zeuren a.u.b.!
Maar ik, als dwarsligger, vind het een onpersoonlijk en humorloos geschreven boek. Plat en oppervlakkig met hoofdpersonages die uiterst voorspelbaar, maar tegelijk ook behoorlijk ongeloofwaardig zijn. Het “slechte” en het “goede” liggen er zo duimendik bovenop dat het allemaal rechtstreeks lijkt te zijn overgenomen van de eerste de beste spaghettiwestern. Daarbij komt nog dat het hoofdpersonage een vreemdsoortige, humorloze kloon van “Captain America” lijkt met alle bespottelijke en agressief gewelddadige gekkigheid die daarbij hoort . Het boek is bij tijd en wijle gekunsteld romantisch en bar sentimenteel. Vooral die rare sentimentaliteit is soms echt tenenkrommend. Alles wordt tot op de laatste traan uitgekauwd. Niets wordt aan de verbeelding overgelaten.
Dit boek is zo super Amerikaans dat het gewoon lachwekkend wordt. Ik hoop er in de toekomst niet weer in te trappen. Ik zal me nog beter moeten oriënteren alvorens ik weer een dergelijk boek ter hand neem!
Mijn advies m.b.t. dit boek is: niet lezen!! Verloren tijd. Maar ja, ik zeg het nog maar eens: over smaak valt eigenlijk niet te twisten. Ik kan me daarom, ondanks mijn knorrige tegenwerpingen, toch heel goed voorstellen dat veel mensen dit boek heel erg mooi zullen vinden.