Fijnzinnig verhaal over adoptie

Susie Finkbeiner schreef een fijnzinnig en liefdevol boek over een Amerikaans gezin uit de jaren zeventig van de vorige eeuw, waarvan de ouders een kind adopteerden uit Vietnam. Aan het einde van de Vietnamoorlog werden meer dan 3000 kinderen in de leeftijd van 0 tot 6 jaar uit Amerikaans-Vietnamese relaties overgebracht naar de US. Deze kinderen werden afgestaan ter adoptie door hun Vietnamese moeders vanwege de grote angst voor wraakacties door de Viet Cong. In het verhaal besluiten Bruce en Linda om zich op te geven voor adoptie aangezien na de geboorte van hun oudste dochter Sonny er geen kinderen meer werden geboren. De beschrijving van hun hoop en verlangen naar de driejarige Mindy neemt de lezer mee in de rollercoaster aan emoties, die gepaard gaat met een adoptie.

Het verhaal wordt afwisselend beschreven vanuit Bruce, Linda en Sonny en dat geeft een goed beeld van de manier waarop elk gezinslid omgaat met het vinden van zijn of haar nieuwe plek in het gezin na de uitbreiding. De verschillende verhaallijnen spelen zich elk in een ander jaar af, waardoor iedereen een eigen beeld geeft van zijn of haar ervaring. Het boek bestaat uit meerdere lagen, waarbij Linda, de moeder, vertelt van haar verlangen naar een nieuwe baby en het verloop van het adoptieproces. Je ziet het jonge gezinnetje door haar ogen reikhalzend uitkijken naar de komst van Mindy. Je merkt met Linda hoe moeilijk het is om een kind te begrijpen, waarvan je niet de taal spreekt. Stap voor stap deel je in haar zorgen en de onzekerheid of Mindy definitief zal worden toegewezen aan het gezin, maar ook in de vreugde wanneer er weer een nieuwe mijlpaal wordt bereikt in het gezin. De grote vraag in dit boek is niet of de gezinsleden hun hart openstellen voor een kind, maar of Mindy zelf zich zal openstellen voor de liefde van haar adoptieouders en zusje Sonny.

Het verhaal van Sonny zoomt vooral in op de tijd dat beide meisjes opgroeien als zusjes in de pubertijd met alle ruzietjes, die daarbij horen. Je krijgt door de ogen van Sonny een goed beeld van hoe het is als je op jonge leeftijd opeens een zusje krijgt, dat maar twee jaar jonger is. Bij Sonny roept dit aan de ene kant allerlei beschermende instincten op, maar aan de andere kant geeft het spanning doordat ze opeens álles moet delen.
In de persoon van Bruce wordt vooral teruggekeken en gereflecteerd op ieders rol in de adoptie. Het plaatje van het gezin wordt completer en dat maakt dat je steeds meer gaat begrijpen van alle onderhuidse spanningen in de familie. Uiteindelijk komen alle verhaallijnen bij elkaar in Mindy, de échte hoofdpersoon van het verhaal. Hoe gaat zij om met haar verleden en wat is de impact van het verleden op de toekomst. Wat doet het met je wanneer je bent afgesneden van je wortels en overgeplant in een ander land met een heel andere cultuur? Het is deze zoektocht naar de eigen identiteit, wat ‘Hoop is een kleine vogel’ tot een fascinerend boek maakt.

Susie Finkbeiner heeft een fijne schrijfstijl, die uitnodigt om te blijven lezen en waarbij je je volop kunt inleven in de verschillende personen. Ze heeft veel onderzoek gedaan naar ‘Operatie Babylift’ waarbij jonge Vietnamese kinderen en baby’s werden opgenomen in Amerikaanse adoptieprogramma’s. De schrijnende verhalen uit die tijd vormden de basis voor het verhaal van dit boek. Een onbekend verhaal dat het waard is om te vertellen, want elk kind doet er toe.