Lezersrecensie
Lezen wat je niet ziet
Wat je niet ziet is een prachtig, persoonlijk boek van Renske van Dokkum, dat ik in één ruk heb uitgelezen. De schrijfster kreeg als kind diabetes type 1 en beschrijft in korte, beeldende columns wat het betekent om te leven met deze chronische ziekte. Het is beslist geen opsomming van medische ellende, maar wel zeer informatief: ik weet nu veel beter wat deze ziekte inhoudt. Haar boek is vooral een eerlijk inkijkje in het leven van een vrouw die van jongs af aan leert om te gaan met deze ziekte, waarbij ze steeds weer opkrabbelt en haar eigen keuzes maakt. De ziekte is er altijd, maar Renske is zoveel meer dan dat.
De columns zijn stuk voor stuk anekdotes uit Renskes eigen leven, waarbij ze open en eerlijk schrijft over wat de chronische ziekte met haar doet. Soms indringend, soms ontroerend en vaak ook hartverwarmend. En vooral heel beeldend: ik had bij het lezen het gevoel dat ik naast haar op de bank zat, terwijl zij insuline inspoot. Ik zat naast haar in de bus tijdens de groepsreizen die ze maakt met haar partner. Net als zij ergerde ik me blauw aan zo’n typische reisgenote die altijd te laat komt, aandacht trekt en geen rekening met anderen houdt (zo iemand komen we vroeg of laat allemaal weleens tegen). Ik genoot van de verhalen over haar twee geleidehonden die zo belangrijk waren voor haar. Ik leerde haar familie kennen en net als zij stoorde ik me aan artsen die meer belangstelling hebben voor hun beeldscherm dan voor de persoon die tegenover ze zit. Als grote liefhebber van de Wadden genoot ik met haar van winderige en zonnige wandelingen over het strand van Vlieland.
Dat diabetes type 1 geen ziekte is waar best mee te leven valt is mij door dit boek meer dan duidelijk geworden. Renske vertelt hoe vaak ze op een dag moet controleren hoe hoog haar glucosewaarden zijn en wat er met haar gebeurt als deze te hoog of juist te laag zijn. Ze laat je proeven hoe vies suikervrije chocoladerepen vroeger waren. Hilarisch is de opsomming van vreemde plaatsen waar ze zichzelf insuline moest toedienen. En aan het einde van het boek realiseer je je opeens dat diabetes type 1 gewoon een extra baan is die Renske levenslang heeft.
Tussen al die verhalen door leer je Renske zelf kennen: een vrouw die van jongs af aan vastbesloten is om zich er niet onder te laten krijgen door de ziekte die haar is overkomen. Ze volgt opleidingen, gaat aan het werk, vindt een partner en reist samen met hem de wereld rond. Steeds recht ze haar rug en past ze zich aan als haar ziekte nieuwe obstakels op haar weg strooit. En als wildvreemden haar impertinente vragen stellen over haar ziekte geeft ze ook nog eens beleefd antwoord.
Dankzij dit boek heb ik niet alleen veel geleerd over deze chronische ziekte, maar heb ik ook een heel persoonlijk kijkje gekregen in het leven van een vrouw die haar eigen keuzes bepaalt en zich niet laat klein krijgen door haar ziekte. Een aanrader voor mensen die iemand met deze ziekte in de eigen omgeving hebben. En ik weet wel zeker dat artsen en andere behandelaars ook het nodige kunnen opsteken van Renskes verhalen!
De columns zijn stuk voor stuk anekdotes uit Renskes eigen leven, waarbij ze open en eerlijk schrijft over wat de chronische ziekte met haar doet. Soms indringend, soms ontroerend en vaak ook hartverwarmend. En vooral heel beeldend: ik had bij het lezen het gevoel dat ik naast haar op de bank zat, terwijl zij insuline inspoot. Ik zat naast haar in de bus tijdens de groepsreizen die ze maakt met haar partner. Net als zij ergerde ik me blauw aan zo’n typische reisgenote die altijd te laat komt, aandacht trekt en geen rekening met anderen houdt (zo iemand komen we vroeg of laat allemaal weleens tegen). Ik genoot van de verhalen over haar twee geleidehonden die zo belangrijk waren voor haar. Ik leerde haar familie kennen en net als zij stoorde ik me aan artsen die meer belangstelling hebben voor hun beeldscherm dan voor de persoon die tegenover ze zit. Als grote liefhebber van de Wadden genoot ik met haar van winderige en zonnige wandelingen over het strand van Vlieland.
Dat diabetes type 1 geen ziekte is waar best mee te leven valt is mij door dit boek meer dan duidelijk geworden. Renske vertelt hoe vaak ze op een dag moet controleren hoe hoog haar glucosewaarden zijn en wat er met haar gebeurt als deze te hoog of juist te laag zijn. Ze laat je proeven hoe vies suikervrije chocoladerepen vroeger waren. Hilarisch is de opsomming van vreemde plaatsen waar ze zichzelf insuline moest toedienen. En aan het einde van het boek realiseer je je opeens dat diabetes type 1 gewoon een extra baan is die Renske levenslang heeft.
Tussen al die verhalen door leer je Renske zelf kennen: een vrouw die van jongs af aan vastbesloten is om zich er niet onder te laten krijgen door de ziekte die haar is overkomen. Ze volgt opleidingen, gaat aan het werk, vindt een partner en reist samen met hem de wereld rond. Steeds recht ze haar rug en past ze zich aan als haar ziekte nieuwe obstakels op haar weg strooit. En als wildvreemden haar impertinente vragen stellen over haar ziekte geeft ze ook nog eens beleefd antwoord.
Dankzij dit boek heb ik niet alleen veel geleerd over deze chronische ziekte, maar heb ik ook een heel persoonlijk kijkje gekregen in het leven van een vrouw die haar eigen keuzes bepaalt en zich niet laat klein krijgen door haar ziekte. Een aanrader voor mensen die iemand met deze ziekte in de eigen omgeving hebben. En ik weet wel zeker dat artsen en andere behandelaars ook het nodige kunnen opsteken van Renskes verhalen!
3
Reageer op deze recensie
