De zielenkijker

De mens kan veel, heel veel zien. Met een bathyscaaf dalen we af naar de diepste zeebodem. Met deeltjesversnellers bekijken we atomen en met scanapparatuur kunnen we een kijkje in de hersenen nemen. Maar waarmee kunnen we onze eigen ziel onderzoeken en de ziel van de evolutie? Het klinkt als Het Beste Idee van Nederland (SBS6) maar daarmee doen we het wonderbaarlijke bedenksel van Gerrit Teule te kort. Hoewel het een hypothetische uitvinding is, voelt het als haute nouveauté: de mentescoop. Ik gebruik bewust het woord voelen, omdat dit nauwelijks met ons verstand te bevatten is. Een wetenschappelijk instrument waarmee we kunnen kijken naar de evolutie van geest, ziel en bewustzijn, werkend op basis van een mysterieus wiskundig algoritme. Een zielenkijker! Er is ook een prototype geformuleerd: een Franse hoorn. Het kelkgedeelte plaats je boven het te onderzoeken object, je kijkt door het mondstuk en de ventieltoetsen regelen de frequenties van de golflengten van licht en geluid.

Teule is van mening dat geest en ziel, net zoals het daaruit voortkomende bewustzijn, niet bovennatuurlijk zijn, maar dat zij in z’n geheel, zonder dat er iets ontbreekt, deel zijn van de evoluerende natuur. Dit alles was in de oerknal reeds aanwezig. Wederom een aanwijzing dat alles met alles verbonden was en nog steeds is. In zijn boek: Hebben wij een ziel? Zo ja, waar dan? (2013) heeft hij inzichtelijk gemaakt dat geest en ziel de binnenkant van elektromagnetisme en elektromagnetisme de buitenkant van geest en ziel is. De termen binnenkant en buitenkant zijn in deze zin naar voren gebracht door de paleontoloog Pierre Teilhard de Chardin (1881 – 1955).

Door gebruik te maken van de mooiste formule van de wiskunde (Eulers Identity), omgedoopt tot ‘geestformule’, wordt de lezer aan de hand genomen om zo stapje voor stapje tot een gedachte te komen. Deze gedachte leidt tot een romance tussen de formule en een hypothese, de eonenhypothese van Jean Emile Charon (1920-1998). Deze hypothese is gebaseerd op zijn natuurkundige theorie over onder andere de ware aard van elektronen, de Complexe Relativiteitstheorie (1977). Charon was een Frans natuurkundige en aanhanger van het gedachtegoed van Einstein, Teilhard de Chardin en Jung. De binnenkant van het elektron is volgens zijn theorie een kleine tijdruimte, ook wel eon genoemd. Achter of in elk elektron verschuilt zich dus een eon. In deze eeuwig stabiele tijdruimten (ontstaan in de eerste seconde van de oerknal) resideren de basale geestelijke eigenschappen geheugen, contemplatie, liefde en daadkracht. Eonen zijn daarom dragers van de geest en van het evolutiegeheugen. Je zou ze dus ook geestdeeltjes kunnen noemen; Charon kwalificeerde ze als “denkende elektronen”. Teule geeft ze de naam: menticles.

Alle eonen in ons lichaam vormen onze geest. Het meest ontwikkelde of verst geëvolueerde eon in een wezen is de ziel, het Zelf-eon. Elektronen/eonen zijn onvergankelijk, zo ook het Zelf-eon. Sinds de oerknal verhuist de ziel van de ene entiteit naar de andere, noem het een vorm van reïncarnatie. Alle eonen in deze wereld samen vormen een elektromagnetisch veld, een kennisveld waarin informatie voor alle levende soorten wordt uitgewisseld. Vergelijk de morfogenetische velden van R. Sheldrake, het collectief onbewuste van C.J. Jung, Het Veld van L. MacTaggart of het Akasha-veld van E. Laszlo. Stel je nu eens voor dat je met een mentescoop kunt waarnemen hoe dit echt in elkaar steekt. Het zou revolutionair zijn, vooral voor wetenschappers die alleen maar een materiële werkelijkheid willen zien!

Onze grootste les uit de kwantummechanica is dat de werkelijkheid niet is wat ze lijkt. Onze beperking is dat we blijven uitgaan van wat wij fysiek kunnen waarnemen. Zelfs wanneer je de wiskundige formules of hun symbolische betekenis in dit werk niet helemaal begrijpt, kun je toch de sensatie voelen. Laat je niet afschrikken door de natuurkundige termen; ze worden in begrijpelijke taal verklaard. Het zou een goed doordacht sciencefictionverhaal kunnen zijn of, zoals Teule het zelf noemt: een wetenschappelijke liefdesroman. De fraaie formule van Euler en de kernachtige hypothese van Teilhard/Charon ontmoeten elkaar en het klikt tussen die twee. Je proeft de essentie maar het is moeilijk om dit onder woorden te brengen. Een bijzonder boek over een even bijzonder onderwerp. Er zijn nog zo veel onontdekte mogelijkheden, die je met de mentescoop zou willen onderzoeken. Daaraan zal de wetenschap in deze nieuwe eeuw nog de handen vol hebben. Je kunt haast niet wachten tot het werkelijkheid wordt.