Van Sesamstraat tot Bach

Mike Boddé (1968) kan praten en schrijven over muziek alsof het de liefde van zijn leven is. Hij verhaalt over zangers, zangeressen, instrumenten en muziekcomposities alsof zijn leven er van afhangt. Muziek is verbonden met herinneringen en hier vertelt de talentvolle cabaretier en pianist over, vol passie en met veel superlatieven. Zoals bij vrijwel iedereen werd ook Boddé beïnvloed door stijlen die opkwamen tijdens zijn puberteit. Muzieksmaak ontstaat voornamelijk tijdens de puberteit en verandert daarna meestal nauwelijks meer.  

Dit boek gaat over muziek en over Boddé zelf, die we ook kennen van de (Mega) Mike en (Mega) Thomas Show, een muzikale glamour-comedyquiz. Ieder hoofdstukje is een fijne mix van een persoonlijk verhaal en een beleving van het gepresenteerde lekkere stuk. Ofschoon over dat laatste de meningen verdeeld zijn; niks zo persoonlijk als een muziekstuk! Het is een gewaagd boek, hij laat ons kennismaken met de minder uitgesproken nummers uit veelal vervlogen tijden. Op het moment dat het stuk te commercieel werd verliest Boddé, en velen met hem, zijn interesse erin. Geef hem eens ongelijk, er is al genoeg over populaire hits geschreven. Verwacht deze dan ook niet in Lekkere Stukken.

Hier kun je je hart ophalen als je Snarky Puppy en Steve Reich waardeert. Of Dimitri Sjostakovitsj. Van klassiek tot rap, maar voornamelijk jazzy sounds komen ter sprake. Hij keert zich af van gebaande paden en bespreekt zonder schroom ‘Voor de lente weer begint’, gezongen door Lot Lohr uit Sesamstraat. Gearrangeerd door Henny Vrienten, dat dan weer wel. Op de handige afspeellijst, welke via de uitgever op Spotify te vinden is, kun je de stukken beluisteren. Echter om het hele nummer te beluisteren heb je wel de Spotify app nodig.  

Boddé schrijft in de edelste vorm van het komische, scherpzinnig met een enorme dynamiek over nummers die ‘de pannen van het dak grooven’ of ‘de testes uit je pantalon’. Eén van zijn fetisjen is het gebruik van het woord fetisj. Hij heeft dit onder andere voor kleine secundes (halve toonafstand), de Rhodes elektrische piano en muziek van Rachmaninov. Hinderlijk is het gebruik van 'es' in plaats van 'eens' gedurende het hele boek. Dat is es een keer leuk, maar overal 'eens' vervangen door spreektaal lijkt op een foutief ingestelde tekstcontrole.  

De lekkere stukken waarover geschreven worden zijn stukken die werkelijk mijlenver uit elkaar liggen. En dat maakt het boek juist bijzonder. Muziek móet wel zijn allergrootste liefde zijn. Dit is zijn zelfportret in muziek. Zo leer je deze man nog ‘es’ een beetje kennen.