Jubelen met de Bietenkoningin

We mogen allemaal wel wat meer jubelen. En dan vooral jubelen om de dagelijkse dingen. En dat is, zoals schrijver Joost Oomen in een interview zegt, ontzettend handig om te doen. Dan hoef je niet meer op vakantie naar Thailand maar kun je gewoon voor je huis gaan staan jubelen bij een stoeptegel om gelukkig te worden. In een ander interview zegt hij:

'Ik wil bijdragen aan hoe de wereld ook zou kunnen zijn. Een stuk liever en vrolijker.'

Oomen (1990) is dichter, schrijver, drummer en performer. Het Perenlied is zijn debuutroman. Het is een boek waar je vrolijk van wordt en dat je kijk op de wereld een beetje verandert. Het 'Perenlied' is het lied dat alle dingen zingen. Iedereen kan het horen en verstaan, maar je moet wel goed luisteren. Sommige zaken vertroebelen het lied. Bijvoorbeeld een vals lied van namaaksuiker, met opgelegd plezier.

'Van voor tot achter en door alle eeuwen heen is het niet de bedoeling van het kiezelsteentje te houden, je moet van het marmeren standbeeld houden. Niet de bedoeling van de kapotte paraplu te houden, je moet van het danstheater houden. Niet de bedoeling van de Prittstift, het mandarijntje, de vuilniszak te houden. Hou in plaats daarvan net als iedereen van Disneys Kwik, Kwek en Kwak. En als je echt niet anders kunt dan in vervoering raken van een sinaasappel, teken er dan een gezichtje op. Als je het zelf niet doet, wordt dat door Walt voor je gedaan. Dan is de sinaasappel getemd en kan iedereen begrijpen wat er nou zo leuk aan is.'

Het verhaal gaat over de Bietenkoningin en haar zoektocht naar haar afkomst en haar thuis. Het gaat over de vader van de Bietenkoningin, die zijn geliefde Chad Westwick is kwijtgeraakt tijdens de aanslag op de Twin Towers. Ook vertelt het over Gabriël, de verkering van de Bietenkoningin die alles en iedereen lief vindt, behalve Disney. En daarom onderneemt hij samen met de Bietenkoningin een wraakactie tegen Disney. Maar uiteraard wel een hele lieve actie.

Het Perenlied is bij vlagen volslagen krankjorum, maar het is niet té raar. Wanneer de vader van de Bietenkoningin ejaculeert in een pan met bieten en zo zijn dochter de Bietenkoningin tot leven wekt, klinkt dat los van het boek misschien bizar, maar tijdens het lezen denk je: zoiets heb ik nog nooit geprobeerd, wie weet zou het echt werken? Oomen heeft een universum gecreëerd dat zoveel op dat van ons lijkt, maar toch ook weer niet, dat het op een geheel eigen manier geloofwaardig is.

Maar het is niet alleen maar vrolijk. Een deel van een boek speelt zich af op de plek waar Chad Westwick zich nu bevindt. Het is een donkere, kelderachtige plaats. Het is tijdens het lezen niet helemaal duidelijk of het om het hiernamaals gaat, maar Oomen heeft in de media duidelijk gemaakt dat Chad echt is overleden, dus dit moet wel het dodenrijk zijn. Maar deze onduidelijkheid, in combinatie met de melancholiek van de omschrijvingen, maken dit het minste stuk van het boek. Dat is jammer, want ook de dood had best wat fijner gekund in een dergelijk vrolijk boek.

Want verder is het ontzettend vrolijk. Hoe kan je niet op zijn minst glimlachen bij zinnen als:

'Lik lik, doet de rivier, als hij erin stapt is hij direct een ijsje, hoewel het water eerder koel is dan koud.'

'Mijn hart is een pudding in de wind.'

'Lijk ik op bladerdeeg?'

'Het was er een paar duizend jaar te vroeg voor, maar als hij had gekund had de chief hoofdschuddend van zijn zoon naar zijn horloge gekeken.'

Na het lezen van Het Perenlied blijft, naast een goed humeur, de volgende boodschap hangen: het zou goed zijn als we minder blij worden van opgelegd vermaak en leren gelukkig te worden van de kleine dingen. En als we dan heel goed luisteren, kunnen we misschien zelfs het Perenlied horen.