Lezersrecensie
Mooi boek; als een spel!
Wat was ik hier benieuwd naar! En wat was ik tegelijkertijd huiverig om eraan te beginnen...
Gabrielle Zevin heeft mijn favoriete boek uit mijn tienertijd geschreven, Ergens. Daarna heb ik nooit meer iets van haar gelezen, tot dit jaar Morgen en morgen en morgen uitkwam. De flaptekst sprak me niet direct aan (ik heb niets met gamen), maar de reacties waren veelal lovend.
Zou er dan toch weer een boek van Zevin zijn dat me zo kan raken als Ergens? Ik hoopte het en tegelijkertijd was ik bang dat het tegen zou vallen. Deze week was het zover. Ik kreeg het boek van een vriendin voor mijn verjaardag en daar ging ik.
Al snel werd ik meegezogen in het verhaal van Sadie, Sam en Marx. Het is intrigerend, Zevin weet op indrukwekkende wijze de gamewereld mee te nemen in haar verhaal en ze schrijft regelmatig in erg passende en rake zinnen en metaforen.
Toch wist het verhaal me niet echt te raken. Misschien toch omdat de gamewereld te ver van me af staat? Zevin schrijft alle drie de hoofdpersonages zeer invoelbaar, maar ik bleef een beetje op afstand. Het was echt een verhaal dat aan me verteld werd en minder een verhaal dat ik beleefde.
Dat geeft niet, want ik heb genoten van de vorm en het vakmanschap van Zevin, maar het is wel de reden dat dit geen 5⭐️-leeservaring is.
"Jezelf toestaan met een ander te spelen is een groot risico. Het betekent dat je je moet openstellen, dat je bereid bent het gevaar te lopen dat je gekwetst wordt. Het menselijke equivalent van het op de rug rollen van een hond - je zou me nu pijn kunnen doen, maar ik weet dat je dat niet doet. Of een hond die je hand in zijn bek neemt, maar niet bijt. Voor spelen moet je kunnen vertrouwen en liefhebben." (Hfdst 2)
Gabrielle Zevin heeft mijn favoriete boek uit mijn tienertijd geschreven, Ergens. Daarna heb ik nooit meer iets van haar gelezen, tot dit jaar Morgen en morgen en morgen uitkwam. De flaptekst sprak me niet direct aan (ik heb niets met gamen), maar de reacties waren veelal lovend.
Zou er dan toch weer een boek van Zevin zijn dat me zo kan raken als Ergens? Ik hoopte het en tegelijkertijd was ik bang dat het tegen zou vallen. Deze week was het zover. Ik kreeg het boek van een vriendin voor mijn verjaardag en daar ging ik.
Al snel werd ik meegezogen in het verhaal van Sadie, Sam en Marx. Het is intrigerend, Zevin weet op indrukwekkende wijze de gamewereld mee te nemen in haar verhaal en ze schrijft regelmatig in erg passende en rake zinnen en metaforen.
Toch wist het verhaal me niet echt te raken. Misschien toch omdat de gamewereld te ver van me af staat? Zevin schrijft alle drie de hoofdpersonages zeer invoelbaar, maar ik bleef een beetje op afstand. Het was echt een verhaal dat aan me verteld werd en minder een verhaal dat ik beleefde.
Dat geeft niet, want ik heb genoten van de vorm en het vakmanschap van Zevin, maar het is wel de reden dat dit geen 5⭐️-leeservaring is.
"Jezelf toestaan met een ander te spelen is een groot risico. Het betekent dat je je moet openstellen, dat je bereid bent het gevaar te lopen dat je gekwetst wordt. Het menselijke equivalent van het op de rug rollen van een hond - je zou me nu pijn kunnen doen, maar ik weet dat je dat niet doet. Of een hond die je hand in zijn bek neemt, maar niet bijt. Voor spelen moet je kunnen vertrouwen en liefhebben." (Hfdst 2)
1
Reageer op deze recensie