Een mooi verhaal over een onbekende kant van WOII

Het onderwerp van het verhaal, de achtergebleven land- en zeemijnen na WOII was voor mij een totaal onbekende situatie. Een boek hierover geschreven door een historica trok daarom mijn aandacht. Zeker ook omdat het zich afspeelt in een gebied waar ik vaak ben geweest. Waar volgens de tekst op de achterflap vooral Vincent en Ariane de hoofdpersonen zijn, zijn er nog wel een paar andere aan te wijzen. En dat, dat er er meerdere hoofdpersonen zijn, vind ik wel een van de minpunten van het boek. Elk hoofdstuk wordt vanuit het perspectief van een van hen verteld. Maar omdat zij op de een of andere manier tijdens het lezen onvoldoende blijven hangen moest ik telkens nadenken ‘wie is dit ook alweer’. Zelfs nog toen ik al lang over de helft was. Daarnaast vond ik het boek ‘rommelig’. Er zaten bijvoorbeeld volgens mij meerdere verschrijvingen van de personages in. Wat ik mooi en heel geloofwaardig vind gedaan is de beschrijving van de band die er niet/wel is tussen de Duitse gijzelaars en de Franse beroepskrachten.
Wat ik een mooie zin vond en ook heel actueel “De tijd brengt geen smeerlappen voort, maar door een overdaad aan smeerlappen raakte de tijd besmeurd.” Overall vind ik het een mooi boek en het geeft velen een inkijk in een onbekende kant van WOII.