Gezien en betrapt

Een boek dat maakte dat ik me gezien én betrapt voelde haha!

In Winteren gaat Katherine in op de winters in ons leven. Toen ik aan het boek begon, zat ik klaar met pen en papier. Klaar om haar wijsheden op te zuigen en te 'leren hoe het moet'. Nou, dat leren heb ik zeker gedaan! Dat hoe het moet bleek echter minder wat ik verwacht had.

Oké, dus wat haal je dan uit dit boek? Dat het leven cyclisch is, dat winters erbij horen. Ze vertelt je niet hoe je je winter zo snel mogelijk door moet komen en dat er een manier is om voor eens en voor altijd af te rekenen met de winter in je leven niet. Zo werkt het leven niet en de natuur vertelt ons dat keer op keer.

"Iedereen wintert vroeg of laat. Sommige mensen winteren steeds opnieuw. Winteren is een periode van kou. Het is een braakliggende fase in je leven waarin je afgesneden bent van de wereld, je afgewezen voelt, buitenspel gezet, belemmerd in je vooruitgang, of gedwongen in je rol van buitenstaander." (P.17-18).

Dus is dit een boek dat onze maatschappij langs de lat legt. Een maatschappij die gericht is op lineaire ontwikkeling, terwijl leven niet lineair werkt. Pas als we de seizoenen in onze levens én in die van de mensen om ons heen omarmen, werken we aan levensgeluk en uiteindelijk vooruitgang.

Wat dat betreft voelde het boek ook deels als thuiskomen. Thuiskomen bij een ervaring en suggesties die passen bij wat mijn intuïtie me ook vertelt, maar waar je soms zo lastig naar luistert.

Extra bijzonder omdat ook mijn vak een plaatsje heeft in het boek. Ik werk als logopedisten met mensen met uiteenlopende stemproblemen en regelmatig leggen deze problemen een groter issue bloot. Hoe mooi om dit terug te lezen. Ik was eerlijk gezegd sceptisch dat ze haar proces bij een zangdocent begon, maar wat bleek het een passende vorm en wat een mooie ervaring. Zoals ze Alan Watts citeert in het boek: "Je adem inhouden is je adem kwijtraken." (P.238)

Kortom: verwacht geen manier om winters te voorkomen, maar laat je inspireren door hoe je ze kunt omarmen.

"Het is een keerpunt dat we allemaal kennen, een beslissend moment waarop je een huid moet afwerpen. Als je die afwerpt, komen alle pijnlijke zenuwuiteinden bloot te liggen en voel je je zo'n open wond dat je een tijdje goed voor jezelf moet zorgen. Als je hem niet afwerpt, zal die huid om je heen verharden." (P.22).

"Het is de actieve aanvaarding van verdriet." (P.126)