Ingetogen en raak

4,5

Lara neemt je mee in haar verdriet, haar gemis, haar zoektocht, haar rouw. Een tocht waar je misschien het allerliefst niet op mee wil, maar zij zou hem ook liever nooit maken. En ooit heb ik geleerd: traumaverwerking begint als iemand luistert. Dus las ik het boek van Lara die Wolfs zus wordt in plaats van hij die altijd het jongste broertje was.

Er is sinds de verschijning al veel geschreven over Lara's boek. Tot nu toe heb ik enkel hele lovende recensies gezien over hoe prachtig het boek is. Hierdoor had ik een hartverscheurend boek verwacht, maar dat is het niet. Het was veel genuanceerder en vooral ingetogener. Dat was even schakelen, maar al snel had dit boek in Moleskine-stijl me in haar greep.

Ondanks de rauwheid, grootsheid en overweldigende van het verdriet, de rouw weet Lara woorden te vinden. Het zijn woorden van haar zelf, maar ook uit het werk van anderen, inclusief het dagboek van de laatste reis van Wolf.

Zo vond ik deze zin van Lara heel mooi:
Ik zal jouw wensen blijven wensen (p119)

En van Wolf:
Wintervrienden zijn echte vrienden (p131)

Maar raakte ook dit citaat wat ze koos me ontzettend:
Laat doorgaan, laat doorgaan.
En zo almaar voort. En weer opnieuw.
En voor altijd, voor eeuwig.
En weer van voren af aan.
Nee, hij wist van geen ophouden.
Daar heeft hij nooit iets van geweten.
Daardoor raakte het eind zoek.
En het begin.
En hijzelf.
(P161)

Het staat op de rouwkaart van Wolf.

Ik sluit af met dit citaat wat voor mij de meest zachte, oordeelloze steun weerspiegelt:

'Je bent hier niet, hè?'

Ik schud mijn hoofd van nee, ik ben inderdaad ergens anders.

'Als het daar goed is, dan moet je er gewoon blijven.'

'Maar het is er niet goed.'

'Kom dan maar terug,' zegt hij.

Hij steekt zijn hand uit en trekt me rechtop.

(P159)