Lezersrecensie
Een belangrijk onderwerp in een wat trage vorm
3,5
Zolderkind vertelt de verhalen van Dikembe en Lowra. Dikembe leeft aan het begin van de 20e eeuw en wordt door Sir Richard Babbington meegenomen naar Groot-Brittanië. Sir Richard vindt dat hij de beste jongen een enorme dienst bewijst door hem als "gezelschapsjongen" mee te nemen en weg te rukken uit zijn thuisland, maar niets is minder waar. Het huis van Sir Richard zal een plek vol nachtmerries worden voor Dikembe, die vanaf dat moment als Celestine Babbington door het leven moet.
Een kleine eeuw later woont Lowra in hetzelfde huis. Eerst met haar liefhebbende ouders, maar haar leven krijgt een helse wending als haar moeder en een paar jaar later haar vader overlijdt. Verbonden door een vreselijke ervaring lees je afwisselend de verhalen van Lowra en Dikembe.
Een krachtig gegeven en een plottechnisch zeer sterk boek. Lola Jaye heeft een sterk verhaal geschreven met grote invoelbaarheid. Ze stelt de ervaringen van witte mensen aan de kaak en maakt het perspectief een stuk inclusiever. Door het boek uit het perspectief van beide kinderen/volwassenen te schrijven, geeft ze aan haar personages veel diepgang mee. Je leest over hun ervaringen, emoties en ontwikkelende kijk op de wereld en op zichzelf.
Toch kreeg het boek me niet volledig in haar greep. Nu is mijn aandacht deze week ook bij veel andere dingen geweest, dus misschien had ik gewoon niet de focus om me echt in dit verhaal te verliezen, maar het viel me wel op. De elementen die dit verhaal bevat hebben binnen mijn smaak namelijk wel absoluut die potentie.
In dit boek ging het alleen allemaal net wat traag. Er gebeurt genoeg in het plot, maar er zijn ook relatief veel pagina's voor nodig. Dat haalde voor mij soms de vaart uit het verhaal en maakte dat het makkelijker was om het boek weg te leggen. Hoe meer de verhalen samen begonnen te komen (zeker in Deel 3), hoe meer de vaart erin kwam. De laatste ruime honderd pagina's heb ik dan ook in één avond gelezen.
Ook weet ze soms in weinig woorden, een eenvoudig maar messcherpe zin, de onnatuurlijkheid van (onbewust) racisme bloot te leggen, zoals wanneer ze Dikembe laat benoemen: waarom word ik met achterdocht bekeken, waar de witte mannen in mijn geboortedorp alleen verwondering opriepen tot ze mijn vader doodden? En zo is het precies! De negatieve reactie op mensen van een ander ras, cultuur of afkomst is altijd gebaseerd op aangeleerd en nooit aangeboren gedrag.
Al met al zeker een mooi boek, met een prachtige boodschap die ik heel krachtig vind en jullie zeker niet wil onthouden. Lola Jaye citeert het al op het schutblad:
"Zolang de leeuwen nuet hun eigen geschiedschrijvers hebben, zullen jachtverhalen altijd ter meerder eer en glorie van de jager worden verteld."
~ Afrikaans spreekwoord, geciteerd door Chinua Achebe in 'The art of fiction', Paris review, no. 139.
Zolderkind vertelt de verhalen van Dikembe en Lowra. Dikembe leeft aan het begin van de 20e eeuw en wordt door Sir Richard Babbington meegenomen naar Groot-Brittanië. Sir Richard vindt dat hij de beste jongen een enorme dienst bewijst door hem als "gezelschapsjongen" mee te nemen en weg te rukken uit zijn thuisland, maar niets is minder waar. Het huis van Sir Richard zal een plek vol nachtmerries worden voor Dikembe, die vanaf dat moment als Celestine Babbington door het leven moet.
Een kleine eeuw later woont Lowra in hetzelfde huis. Eerst met haar liefhebbende ouders, maar haar leven krijgt een helse wending als haar moeder en een paar jaar later haar vader overlijdt. Verbonden door een vreselijke ervaring lees je afwisselend de verhalen van Lowra en Dikembe.
Een krachtig gegeven en een plottechnisch zeer sterk boek. Lola Jaye heeft een sterk verhaal geschreven met grote invoelbaarheid. Ze stelt de ervaringen van witte mensen aan de kaak en maakt het perspectief een stuk inclusiever. Door het boek uit het perspectief van beide kinderen/volwassenen te schrijven, geeft ze aan haar personages veel diepgang mee. Je leest over hun ervaringen, emoties en ontwikkelende kijk op de wereld en op zichzelf.
Toch kreeg het boek me niet volledig in haar greep. Nu is mijn aandacht deze week ook bij veel andere dingen geweest, dus misschien had ik gewoon niet de focus om me echt in dit verhaal te verliezen, maar het viel me wel op. De elementen die dit verhaal bevat hebben binnen mijn smaak namelijk wel absoluut die potentie.
In dit boek ging het alleen allemaal net wat traag. Er gebeurt genoeg in het plot, maar er zijn ook relatief veel pagina's voor nodig. Dat haalde voor mij soms de vaart uit het verhaal en maakte dat het makkelijker was om het boek weg te leggen. Hoe meer de verhalen samen begonnen te komen (zeker in Deel 3), hoe meer de vaart erin kwam. De laatste ruime honderd pagina's heb ik dan ook in één avond gelezen.
Ook weet ze soms in weinig woorden, een eenvoudig maar messcherpe zin, de onnatuurlijkheid van (onbewust) racisme bloot te leggen, zoals wanneer ze Dikembe laat benoemen: waarom word ik met achterdocht bekeken, waar de witte mannen in mijn geboortedorp alleen verwondering opriepen tot ze mijn vader doodden? En zo is het precies! De negatieve reactie op mensen van een ander ras, cultuur of afkomst is altijd gebaseerd op aangeleerd en nooit aangeboren gedrag.
Al met al zeker een mooi boek, met een prachtige boodschap die ik heel krachtig vind en jullie zeker niet wil onthouden. Lola Jaye citeert het al op het schutblad:
"Zolang de leeuwen nuet hun eigen geschiedschrijvers hebben, zullen jachtverhalen altijd ter meerder eer en glorie van de jager worden verteld."
~ Afrikaans spreekwoord, geciteerd door Chinua Achebe in 'The art of fiction', Paris review, no. 139.
1
Reageer op deze recensie
