Liefde tussen opgezette dieren

Hetty werkt bij het Natuurhistorisch Museum in Londen en moet vanwege het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog samen met een deel van de collectie naar het platteland reizen. Een groot gedeelte van de opgezette dieren wordt overgebracht naar Lockwood Manor waar ze hopelijk veiliger zijn dan in Londen. Voor zo’n groot huis wonen er weinig mensen, alleen Lord Lockwood en zijn dochter Lucy. Deze laatste lijdt nog steeds onder het recente verongelukken van haar moeder en oma. Haar vader lijkt daarentegen ongeroerd. Ook het personeel dat er werkt neemt steeds in aantal af.
Eenmaal daar gaan er geruchten dat het er spookt, of dat er een vloek heerst, er gebeuren rare dingen in het huis, er zijn verschijningen van een schim. Hetty slaapt in haar eentje in de westelijke vleugel en wordt geplaagd door nachtmerries. En dan verdwijnen er opgezette dieren uit de collectie. Alles wijst op een opzet voor een spannend mysterie.
En dan kom je bedrogen uit. Want dit verhaal is beter te lezen als de emotionele belevingswerelden van de twee jonge vrouwen Hetty en Lucy. Hoofdstukken volgen afwisselend beide dames vanuit de ik-vorm. En daarmee zie je als lezer twee dames die veel gemeen hebben. Hun worsteling met ouders, met verlies, met het feit dat ze vrouw zijn en de vooroordelen die daarbij komen kijken, en tevens hun gevoelens voor elkaar.

Ga je erin met deze verwachting, dan beleef je het meeste plezier aan dit boek. Laat je daarom dus niet op het verkeerde been zetten door de titel en de flaptekst die duiden op een mysterie à la Agatha Christie.
Dus welkom in Lockwood Manor, waar de stille collectie opgezette dieren het belangrijkste lijkt te zijn, maar de levende wezens in het gebouw uiteindelijk meer het verhaal bepalen.