Lezersrecensie
Herinneringen van een generatie
Annie Ernaux schreef een autofictie over haar leven. Aan de hand van foto’s uit haar leven (die we als lezer niet te zien krijgen) schrijft ze over het meisje en de vrouw die ze was, vanuit de derde persoon enkelvoud. Dit gaf voor de schrijfster een vorm waarin ze zowel verslag kon doen van de veranderende wereld, maar ook van haar eigen leven in die geschiedenis. Zo wordt het collectieve geheugen teruggevonden in het individuele geheugen. Een bijzondere vorm, met veel fragmenten die tot opzoeken nopen, wat het doorlezen wel eens wat wil verstoren.
Tegelijkertijd doet het boek je beseffen dat heel veel dingen veranderen (voornamelijk in de maatschappij), heel veel dingen vergeten worden, maar ook heel veel dingen hetzelfde blijven (voornamelijk in de alledaagse zaken). Bijzonder is dat veel fragmenten herinneringen oproepen aan het eigen leven, en doen denken aan eigen ervaringen of vakanties van vroeger . De schrijfster wilde “Iets redden van de tijd waar we nooit meer zullen zijn.” En dat ervaar je tijdens het lezen, heel mooi.
Tegelijkertijd doet het boek je beseffen dat heel veel dingen veranderen (voornamelijk in de maatschappij), heel veel dingen vergeten worden, maar ook heel veel dingen hetzelfde blijven (voornamelijk in de alledaagse zaken). Bijzonder is dat veel fragmenten herinneringen oproepen aan het eigen leven, en doen denken aan eigen ervaringen of vakanties van vroeger . De schrijfster wilde “Iets redden van de tijd waar we nooit meer zullen zijn.” En dat ervaar je tijdens het lezen, heel mooi.
1
Reageer op deze recensie