Wie heeft meer recht…

Ildefonso Falcones is een Spaans advocaat, maar tevens de auteur van grootse historische romans als “De kathedraal van de zee” en “De schilder van Barcelona”. Zijn romans kenmerken zich doordat ze tegen de achtergrond van belangrijke historische gebeurtenissen het verhaal vertellen van de gewone mens.
Zijn laatste roman “De vrouwen van de suikerrietplantage” heeft als thema’s slavernij en racisme. De roman is verschenen bij Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, vertaald door Joke Mayer en Fennie Steenhuis en opgedragen aan Falcones’ broer Rafael.

Het verhaal gaat over de strijd om vrijheid en gerechtigheid van twee vrouwen, die verbonden zijn met elkaar. Enerzijds Kaweka, een uit Afrika afkomstige tot slaaf gemaakte vrouw die werkt op een suikerrietplantage van de markies van Santadoma in Cuba halverwege de 19e eeuw. Anderzijds Lita, dochter van de bediende van de familie Santadoma, die gaat werken voor de Banca Santadoma en er bij toeval achter komt dat haar moeder familie is van de markies de Santadoma.

In het verhaal volgen we de strijd van beide vrouwen in hun eigen tijd en omstandigheden tegen onderdrukking en voor erkenning en gerechtigheid. Een strijd die heel veel kapot maakt, maar hun uiteindelijk ook veel oplevert.

Een zin uit het boek die eigenlijk het hele verhaal samenvat: “Omgeven door zoveel genegenheid voelde Kaweka op dat moment dat ze deel uitmaakte van een veranderende samenleving die bestond uit mannen en vrouwen die de geschiedenis achter zich willen laten die de blanken voor hen hadden gecreëerd, om hun eigen geschiedenis te schrijven.”

Sommige passages waren wel erg gedetailleerd beschreven (zoals de beschrijving van de vele guerillastrijden die Kaweka mede voerde) en zorgden ervoor dat het boek me niet volledig pakte als bijvoorbeeld De kathedraal aan de zee. Daarvoor had het boek een aantal pagina’s pagina’s dunner mogen zijn. Toch verdient dit boek het om gelezen te worden, en om te beseffen dat deze strijd helaas nog steeds gaande is.