Een schrijver die worstelt met vrijheid van het woord binnen een dictatoriaal regiem

In deze roman beschrijft van Dis een Nederland met aan het hoofd een president die van het land een dictatuur heeft gemaakt. Het koninklijk gezin heeft de kuierlatten genomen naar elders. De hoofdpersoon uit deze roman is een ingeburgerde vluchteling die in de jaren 50 met zijn ouders vanuit Hongarije naar Nederland is gevlucht. Een man die hier in dit land een baan had bij een bibliotheek, een man die merendeels het leven alleen maar kent uit boeken en niet uit de praktijk.
De inval van de Russen en de bezetting van zijn land wist hij te ontvluchten maar nu in Nederland wordt hij dus jaren later met de tirannie geconfronteerd die hij wist te ontsnappen met zijn ouders.
Na zijn werkzame loopbaan leeft hij ver van de stad vandaan. Hij maakt van dichtbij een milieuramp mee, orkaan en overstroming en komt hierdoor als eenzame man in contact met de vluchtelingen die een gebied wonen die men de Kuil noemt.

Hij schrijft op wat hij in de dagen na de ramp heeft meegemaakt. Een soort van sensitivity reader kijkt constant over zijn schouders of hij de juiste woorden wel schrapt, hij leeft het leven van een schrijver die niet in vrijheid kan schrijven in een samenleving die alleen maar schijnvrijheid kent onder een militair regiem dat geen tegenspraak duld.

Een goede dystopische roman waarin van Dis buiten de vluchtelingen problematiek in een dictatoriaal land ook misschien wel zijn persoonlijke angst voor een dreigende klimaatramp schetst