Geen storm maar een orkaan aan egotripperij

Wat moet je schrijven over een roman die helemaal handelt over de schrijver van het boek zelf. Arie Storm weet in deze roman, een orkaan aan alles en nog wat over zichzelf los te laten. Echt bijna alles komt aan bod, van het schrijfproces van toneelstuk dat de man eens heeft geschreven, tot aan een gesprek dat ie heeft in een schrijverskroeg in Amsterdam; waarin hij de schrijfster en filosofe Désanne van Brederode nog uitmaakt voor een antisemiet in deze roman.

Wat voor indruk moet je nu hebben van deze man als je dit boek hebt gelezen, die naast schrijver ook literatuurcriticus en vertaler is. Ik mag dan wel geen literatuurcriticus zijn en ook nooit eentje worden maar, de man komt me over als een persoon die smacht naar erkenning; een onzekere man die door zich met naam en toenaam zich in het boek weten te schrijven, met de wetenschap dat in het boek de hoofdpersoon van deze roman, ook Arie Storm is; hij hiermee het begrip egodocument naar een heel nieuw level trekt. 255 pagina’s in romanvorm over het schrijversleven van Arie Storm, inclusief verwijzingen naar andere eerdere verschenen boeken van, jawel, Arie Storm, en een aantal andere schrijvers die hij de revue laat passeren. Fascinerend om te lezen dat iemand zoveel bladzijden over zich zelf weet te schrijven in een lichtelijk absurdisch verhaal.

Het is een leuke roman voor degene die ervan houden om eens in de zoveel tijd op ontdekkingstocht te gaan naar het egotrippende gehalte van een schrijver, maar van mij had het wel een beetje minder mogen zijn. Maar ja wie ben ik? In ieders geval geen literatuurcriticus of recensent, twee beroepen trouwens die niet op de lijst van beschermde beroepen staan.