Hartverwarmende ode aan familie en aan boeken

Wanneer Sally haar beide armen bezeert, vraagt haar buurvrouw aan haar dochter Ella om te komen helpen. Ella is alleen flink vervreemd van haar moeder en houdt vast aan boosheid door wat haar als puber is aangedaan (in haar ogen). De ingrediënten voor een ongemakkelijk begin. Zullen Sally en Ella elkaar terugvinden als ze gedwongen tijd met elkaar doorbrengen?

Sally is in elk geval nooit gestopt met aan haar dochter te denken. Ze heeft zelfs een bibliotheek voor haar gemaakt waar ze elk jaar op Ella's verjaardag een boek aan toegevoegd heeft. Een prachtig gebaar, maar helaas kan Ella er niet van genieten. God, wat was dat pijnlijk! Al die verloren gegane boeken, uit elkaar vallend van het water... ik kon het bijna niet lezen!

Gelukkig hield de schrijfstijl van Storey me absoluut wel aan het boek gebonden. De verhaallijn is redelijk voorspelbaar, maar ze zet emoties en personages realistisch neer, weet voor elk van hen een communicatiestijl en woordkeus te vinden die bij hen past en maakt het gehele verhaal invoelbaar.

Een mooi voorbeeld vind ik de zin van Ella "Als ik koningin van de wereld was...". Al vanaf haar puberteit bedenkt ze zich bij diverse situaties wat zij zou doen als ze alle touwtjes in handen had: van een knuffelbarometer boven het hoofd van ieder mens tot dat niemand haar dochter Willow ooit pijn zou doen. Naarmate het verhaal vordert, realiseert ze zich dat maar zelden iets echt goed of echt fout is en dat koningin-van-de-wereld-oplossingen ook niet alles zijn.

Aan de hand van de boeken die haar moeder voor haar gekozen heeft, verandert haar wereld van zwart-wit naar grijs. En die ontwikkeling leest ondanks de inhoudelijke horten en stoten heel soepel weg. Hierdoor wordt inhoudelijk soms ook snel over dingen heen gestapt. Dat had wat mij betreft soms meer ruimte mogen krijgen. Maar ik heb ontzettend genoten van de sfeer, het verhaal en de vloeiende schrijfstijl waarin Storey ons onderdompelt.