Lezersrecensie
Het duurt even tot het op gang komt, maar raak is het zeker!
Wanneer Bodie terugkeert naar de kostschool waar ze als puber gezeten heeft om les te geven over podcasts maken, deelt ze een lijst met de leerlingen met mogelijke onderwerpen. Ze kan zichzelf niet tegenhouden om ook de dood van haar ex-kamergenote Thalia Keith op de lijst te zetten. Er zit een man voor in de gevangenis, maar is dat ook de juiste?
Continu twijfelt Bodie aan haar eigen intenties, zeker wanneer de leerlingen er steeds intensiever bij betrokken raken, maar tegelijkertijd voelt ze dat er meer te vertellen is dan het zeer summiere en waarschijnlijk bevooroordeelde onderzoek dat de politie destijds heeft gedaan.
Wat volgt is een heel gedegen werk van Makkai waarin ze diverse actuele onderwerpen aan de kaak stelt; #metoo, grensoverschrijdend gedrag, genderongelijkheid, moord in de relationele sfeer, racisme bij politieonderzoek en in het algemeen, reacties op trauma..
Zonder haar hoofdpersonage te sparen, schrijft ze een betoog in romanvorm dat ijzersterk in elkaar zit. Het is niet altijd de makkelijkst te lezen schrijfstijl, maar toch weet Makkai je absoluut aan haar werk te binden.
Ze maakt haar personages menselijk; waarbij ik niet kan ontkennen dat ik me daardoor bij vlagen ook aan hen geƫrgerd heb. Toch raak je steeds meer verbonden met de karakters. Zeker vanaf het moment dat je eenmaal in de gaten hebt tegen wie Bodie zich in het boek continu richt.
Ook de manier waarop Makkai recht voor zijn raap en in de kern haar boodschap weet te verwoorden, heeft me meermaals getroffen. Bijvoorbeeld:
"Ik vond het vreselijk dat ik aan mezelf lag te denken in plaats van Sheila's verdriet volledig in me op te nemen, maar hoewel iedereen met een hart het op dat moment had voelen breken, brak mijn hart langs de bekende breuklijntjes, zo zat het." (P104)
Continu twijfelt Bodie aan haar eigen intenties, zeker wanneer de leerlingen er steeds intensiever bij betrokken raken, maar tegelijkertijd voelt ze dat er meer te vertellen is dan het zeer summiere en waarschijnlijk bevooroordeelde onderzoek dat de politie destijds heeft gedaan.
Wat volgt is een heel gedegen werk van Makkai waarin ze diverse actuele onderwerpen aan de kaak stelt; #metoo, grensoverschrijdend gedrag, genderongelijkheid, moord in de relationele sfeer, racisme bij politieonderzoek en in het algemeen, reacties op trauma..
Zonder haar hoofdpersonage te sparen, schrijft ze een betoog in romanvorm dat ijzersterk in elkaar zit. Het is niet altijd de makkelijkst te lezen schrijfstijl, maar toch weet Makkai je absoluut aan haar werk te binden.
Ze maakt haar personages menselijk; waarbij ik niet kan ontkennen dat ik me daardoor bij vlagen ook aan hen geƫrgerd heb. Toch raak je steeds meer verbonden met de karakters. Zeker vanaf het moment dat je eenmaal in de gaten hebt tegen wie Bodie zich in het boek continu richt.
Ook de manier waarop Makkai recht voor zijn raap en in de kern haar boodschap weet te verwoorden, heeft me meermaals getroffen. Bijvoorbeeld:
"Ik vond het vreselijk dat ik aan mezelf lag te denken in plaats van Sheila's verdriet volledig in me op te nemen, maar hoewel iedereen met een hart het op dat moment had voelen breken, brak mijn hart langs de bekende breuklijntjes, zo zat het." (P104)
1
Reageer op deze recensie