Lezersrecensie
Een Indringende Reis door Verlies, Liefde en Herstel
4 sterren
Wachten tot de lente is een ontroerende roman die meteen vanaf de eerste pagina’s een diepe indruk achterlaat. Het verhaal begint met een emotionele brief, waarmee de lezer direct in de juiste sfeer wordt gebracht en de toon voor de rest van het boek wordt gezet. Dit is een verhaal over verlies, veerkracht, en het vinden van liefde en hoop te midden van de duisternis.
Het boek is geschreven vanuit een duo-perspectief, waarin de levens van Starlet en Milo elkaar afwisselen. Starlet en Milo delen een gemeenschappelijke wond: het verlies van hun moeder. Toch hebben hun levens zich op totaal verschillende manieren ontwikkeld. Starlet groeit op in een liefdevolle omgeving, gesteund door een vader die er alles aan doet om haar een stabiele thuissituatie te bieden en haar bijstaat in haar verdriet. Milo daarentegen heeft een moeilijke relatie met zijn vader, die worstelt met een alcoholverslaving. Hierdoor moet Milo in een omgeving opgroeien die onveilig en chaotisch aanvoelt, wat zichtbaar zijn leven en keuzes beïnvloedt.
Het perspectief vanuit de eerste persoon, geschreven in de verleden tijd, biedt een intieme blik op de gedachten en gevoelens van beide hoofdpersonages. Hoewel ik doorgaans een voorkeur heb voor een andere vertelvorm, werkt de ik-vorm hier wel. De schrijfstijl is vlot waardoor het verhaal prettig en natuurlijk leest. Ondanks de zware thema’s wordt de lezer niet overdonderd; integendeel, de schrijfster slaagt erin de balans te bewaren en emoties op een realistische en gevoelige manier over te brengen.
Wat Wachten tot de lente bijzonder maakt, is hoe het omgaat met zware thema’s als rouw, ouderschap, ziekte, depressie, en de ups en downs van het leven. Het boek laat op een eerlijke en rauwe manier zien dat iedereen anders omgaat met verlies en dat ieder mens zijn eigen pad bewandelt in het verwerken van pijn. Door de verhalen van Starlet en Milo parallel te vertellen, wordt duidelijk hoe verschillend mensen kunnen reageren op tegenslag en trauma en hoe de invloed van een ondersteunende of afwezige ouder bepalend kan zijn.
De roman toont ons hoe liefde en begrip – het vermogen om voorbij de oppervlakkige indruk te kijken en iemand echt te leren kennen – ons kunnen helpen om uit de donkerste plekken op te klimmen. Dit verhaal is zowel hoopvol als ontroerend en laat zien dat zelfs in de meest pijnlijke situaties er altijd een weg terug is naar het licht, soms door iets eenvoudigs als het hebben van iemand die je volledig accepteert en ondersteunt.
Al met al is Wachten tot de lente een indrukwekkende en emotionele roman die diep tot het hart spreekt. Het is een verhaal dat je niet zomaar loslaat en dat je meeneemt op een reis vol liefde, verlies en herstel.
Ik hen het boek als e-arc gelezen, dit is mijn eerlijke mening
Wachten tot de lente is een ontroerende roman die meteen vanaf de eerste pagina’s een diepe indruk achterlaat. Het verhaal begint met een emotionele brief, waarmee de lezer direct in de juiste sfeer wordt gebracht en de toon voor de rest van het boek wordt gezet. Dit is een verhaal over verlies, veerkracht, en het vinden van liefde en hoop te midden van de duisternis.
Het boek is geschreven vanuit een duo-perspectief, waarin de levens van Starlet en Milo elkaar afwisselen. Starlet en Milo delen een gemeenschappelijke wond: het verlies van hun moeder. Toch hebben hun levens zich op totaal verschillende manieren ontwikkeld. Starlet groeit op in een liefdevolle omgeving, gesteund door een vader die er alles aan doet om haar een stabiele thuissituatie te bieden en haar bijstaat in haar verdriet. Milo daarentegen heeft een moeilijke relatie met zijn vader, die worstelt met een alcoholverslaving. Hierdoor moet Milo in een omgeving opgroeien die onveilig en chaotisch aanvoelt, wat zichtbaar zijn leven en keuzes beïnvloedt.
Het perspectief vanuit de eerste persoon, geschreven in de verleden tijd, biedt een intieme blik op de gedachten en gevoelens van beide hoofdpersonages. Hoewel ik doorgaans een voorkeur heb voor een andere vertelvorm, werkt de ik-vorm hier wel. De schrijfstijl is vlot waardoor het verhaal prettig en natuurlijk leest. Ondanks de zware thema’s wordt de lezer niet overdonderd; integendeel, de schrijfster slaagt erin de balans te bewaren en emoties op een realistische en gevoelige manier over te brengen.
Wat Wachten tot de lente bijzonder maakt, is hoe het omgaat met zware thema’s als rouw, ouderschap, ziekte, depressie, en de ups en downs van het leven. Het boek laat op een eerlijke en rauwe manier zien dat iedereen anders omgaat met verlies en dat ieder mens zijn eigen pad bewandelt in het verwerken van pijn. Door de verhalen van Starlet en Milo parallel te vertellen, wordt duidelijk hoe verschillend mensen kunnen reageren op tegenslag en trauma en hoe de invloed van een ondersteunende of afwezige ouder bepalend kan zijn.
De roman toont ons hoe liefde en begrip – het vermogen om voorbij de oppervlakkige indruk te kijken en iemand echt te leren kennen – ons kunnen helpen om uit de donkerste plekken op te klimmen. Dit verhaal is zowel hoopvol als ontroerend en laat zien dat zelfs in de meest pijnlijke situaties er altijd een weg terug is naar het licht, soms door iets eenvoudigs als het hebben van iemand die je volledig accepteert en ondersteunt.
Al met al is Wachten tot de lente een indrukwekkende en emotionele roman die diep tot het hart spreekt. Het is een verhaal dat je niet zomaar loslaat en dat je meeneemt op een reis vol liefde, verlies en herstel.
Ik hen het boek als e-arc gelezen, dit is mijn eerlijke mening
1
Reageer op deze recensie