Vos verleidt met prachtige zinnen en melancholieke sfeer

Volgens de website van Uitgeverij De Kring kenmerkt het schrijverschap van Felicita Vos (1972) zich door een grote maatschappelijke betrokkenheid. In eerdere werken schreef ze onder andere over de Roma-cultuur (Vos is zelf half Roma) en vrouwenhandel. Ook in Spaans bloed komt haar engagement tot uiting. Het is haar tweede roman, hiervoor verschenen twee non-fictie boeken en een dichtbundel van haar hand.

Livia woont in Amsterdam. Ze is een succesvolle architect die veel werkt en zichzelf weinig tijd gunt om te genieten van het leven. Ze probeert op die manier de spoken uit het verleden in bedwang te houden. Haar bovenbuurman Lennart is haar beste vriend. Livia is van oorsprong Spaans, maar geadopteerd door twee Nederlanders die haar liefdevol hebben opgevangen toen dat nodig was.

Wanneer Livia een telefoontje krijgt uit Spanje wordt haar zorgvuldig geregisseerde leven overhoop gehaald. Haar tante Pilar, die ze dood waande, is ernstig ziek en wil Livia graag nog eens zien. Livia wordt hierdoor gedwongen de confrontatie met het verleden aan te gaan. Ze gaat naar Spanje en ontmoet haar familie opnieuw. Wie kan ze vertrouwen van deze mensen die aan de ene kant zo bekend, maar aan de andere kant zo vreemd zijn? Een geheim uit haar verleden wordt opgerakeld. Het liefste wil ze alles vergeten, maar kan ze dat blijven volhouden in de confrontatie met haar tantes en oom, die zo graag willen weten wat er zo lang geleden is gebeurd?

De schrijfstijl in Spaans bloed trekt je meteen het verhaal binnen. Felicita Vos verleidt je met prachtige zinnen en een melancholieke sfeer:

"Na mijn tantes dood, maakte ik lange tijd slechts papieren vrienden. In Nederland plooiden mijn studieboeken zich comfortabel om mij heen."

Ondanks dat de hoofdpersoon vrijwel meteen duidelijk maakt dat er iets ergs is gebeurd toen ze jong was, lijkt ze geen last te hebben van zelfmedelijden. Ze probeert op haar eigen manier haar leven te leiden en te negeren wat haar zo heeft beschadigd.

"Ik ben jaren bezig geweest mijn wonden dicht te plamuren en stevig op twee benen in het leven te staan."

Hoewel het verhaal heerlijk traag wordt opgebouwd, word je wel degelijk geprikkeld om verder te lezen. Al snel is duidelijk dat er iets vreselijks gebeurd moet zijn waardoor Livia uit Spanje is weggegaan. Maar wat? In een tweede verhaallijn wordt het verhaal vanuit een ander perspectief verteld. Deze oudere persoon heeft een andere stijl dan de jonge Livia, waarbij de vertraging als stijlmiddel lijkt te zijn toegepast.

De warrige verteltrant, waarbij het ene na het andere personage zonder uitleg wordt opgevoerd, draagt bij aan de geheimzinnige sfeer van het verhaal. Het zorgt ervoor dat de lezer ervaart hoe het is om te leven met geheimen. Het is knap van de schrijfster dat ze de lijn weet vast te houden in deze zorgvuldig door haar gecreëerde verwarring. De lezer wordt net als Livia meerdere keren op het verkeerde been gezet en meegesleurd op de golven van haar ontreddering.

Wanneer op twee derde van het boek de ontknoping begint, vallen de stukjes langzaam op hun plek. Waar eerst verwarring heerste in Livia's weergave van de gebeurtenissen, komt langzamerhand meer helderheid. Een gruwelijk verhaal wordt ontward, bijna te erg om te kunnen geloven. Hier doet het engagement van Vos zich gelden. Het is een fictief verhaal, maar zoals iedereen weet gebeuren ook in het echt vreselijke dingen.

De karakters zijn goed uitgewerkt. Livia's kwetsbaarheid grijpt je bij de kladden. Als lezer krijg je de neiging om je over het gekwetste meisje te willen ontfermen. Tegelijkertijd zijn haar kracht en vechtlust, die ze zelf niet als zodanig herkent, bewonderenswaardig. Alles aan deze roman klopt. De goed uitgewerkte karakters, de schrijfstijl, de mysterieuze, bijna melancholieke sfeer en de zorgvuldig opgebouwde spanning die uiteindelijk resulteert in een gruwelijke climax.