Eens een slaaf, altijd een slaaf. Toch?  

Na de veelbelovende woorden in Raven 1 bleef het een tijdje stil rondom de serie ‘Slaves’. In 2018 komt Miriam Borgermans echter met het tweede deel: Dante 1. Borgermans hanteert dezelfde wereld als in het boek over Raven, maar beschrijft nu de gruwelen door de ogen van Dante, een slaaf.    

‘Trasher x 34545126. Ongeveer twintig jaar oud, misschien jonger, geboortedatum onbekend. Klopt dit?’ Het blijkt te gaan om trasherslaaf Dante. Hij komt op de aarde terecht en wordt opgepakt. Al snel komt hij in handen van Genoot Zeb Zahrek, die een mooie opdracht heeft voor deze slaaf van de Free List. Hij moet de moordenaar van Ghassan Aboud opsporen en overleveren aan Zeb Zahrek. Dante wordt tijdelijk uit zijn ‘slavenfunctie’ gezet en mag als Vrije door het leven. Echter, helemaal vrij is Dante niet: ‘Ik eis absolute gehoorzaamheid. Totaal. Je rapporteert alles aan mij en houdt niets achter.’    

Samen met zijn eigen slaaf, Thomas, moet Dante alles op alles zetten om de waarheid boven tafel te krijgen. De vraag is echter in hoeverre die waarheid ook de waarheid is die onthuld moet worden. Wat als Raven niet de moordenaar is?     De eerste bladzijden van Dante 1 zijn even wennen. Borgermans overlaadt de ‘nieuweling’ in haar wereld met een dozijn aan nieuwe woorden: Benzil, spotters, Trasher, Vrijen, Register, Zwijger. Gelukkig zorgt ze er met een vrij gemakkelijk verhaal, waarbij het perspectief bij één personage (Dante) ligt, voor dat de lezer de kans krijgt daaraan te wennen.    

Wanneer de lezer vervolgens langzaam zijn weg op de aarde van de toekomst heeft gevonden, start het werkelijke verhaal. Borgermans hanteert een moderne vorm van de klassieke queeste om Dante 1 vorm te geven. In eerste instantie lijkt dit te werken. Het verhaal oogt spannend en avontuurlijk en de berichten van ene ‘Cym’ zorgen voor de mysterieuze inslag. Borgermans borduurt voort op het eerdere succesvolle concept in Raven 1 en stevent af op een succesvol tweede boek in de serie.    

Helaas verliest het verhaal op een paar punten kracht. Het grootste probleem ligt in de door Borgermans gekozen schrijfstijl. Dante 1 bestaat voor een aanzienlijk deel uit dialogen waarbij de lezer weinig houvast krijgt. Hoewel onbeschreven omgevingen enerzijds kunnen zorgen voor een prikkeling van de fantasie van de lezer, werkt het hier averechts: de lezer krijgt zo weinig houvast dat de draad van het verhaal bij vlagen moeilijk te volgen is.    

Ook de uitwerking van Dante of slaaf Thomas laat hier en daar wat te wensen over. Waar dit in Raven 1 ook al een klein probleem was, speelt dit nu ook weer een rol. Doordat de personages vrij oppervlakkig blijven, krijgt je als lezer niet de kans echt door te dringen in hun wereld. Daardoor blijven ze emotioneel een beetje onaanraakbaar. Dante blijft Dante, maar wordt niet écht een van ons.    

Gelukkig maakt Borgermans met de actie in het verhaal veel goed. De politieke spelletjes – ‘Ze was vast onmiddellijk dood in dat Reservaat. Geen schijntje van kans. Maak het jezelf gemakkelijk en geef haar de schuld.’ -, de machtsverhoudingen en de chantagepassages verhogen het leesplezier aanzienlijk: ‘Ik heb het hele systeem geblokkeerd. Als mij iets overkomt, wordt alles van Dextra openbaar gemaakt.’    

Bovendien is de uitwerking van het klassieke thema ‘onderdrukking’ sterk. Borgermans laat opnieuw zien dat in de wereld van de toekomst eeuwenoude problemen de wereld niet uit zijn. Ze toont ons hoe verschrikkelijk slavernij en onderdrukking is en zal blijven: ‘Ik heb geen idee wie de schaakspelers zijn, maar ik geloof dat ik ook wil meedoen.’    

Tegen het einde van Dante 1 hanteert Borgermans de klassieke spanningsmethoden om haar verhaal spannend te laten eindigen. De tijd voor Dante begint te dringen en thema’s als goed versus kwaad en verraad brengen het verhaal naar het hoogtepunt. Hoewel ze met deze succesmethodes natuurlijk scoort (verraad scoort immers altijd), weet ze met recht Dante 1 interessant af te sluiten. Het boek smaakt – ondanks de minpunten in het verhaal – naar meer.