Typisch feelgood; een beter voorbeeld is er niet

Een zoetsappige, clichématige en bij vlagen extreme roman die in alles humor, romantiek en leedvermaak ademt; het zou de omschrijving van een feelgoodroman als De Happiness-goeroe kunnen zijn. Jette Schröder, ooit werkzaam op een uitgeverij, klimt in de pen en creëert het ‘Happinness-boek’ onder de geluksboeken.    

In De Happinness-goeroe komt studente Iris aan het woord. Ze staat aan het einde van haar perfect gelukte stage en verwacht van stagebegeleider Jerry Foster een enorme beloning, maar komt bedrogen uit. Meer dan een hand, een groet en een magere cadeaubon mag ze niet verwachten. Ze zoekt troost bij vriendinnen Manon en Tamara, terwijl ze ondertussen een masterplan probeert te verzinnen. Haar spaargeld is geheel opgegaan aan haar stage en ze heeft haar gezicht bij werkgever Hassan al een tijd niet laten zien. Hoe gaat ze rondkomen?    

Gelukkig lijkt de oplossing min of meer vanzelf te komen. Wanneer Tamara op haar stage plotseling een soort medium zoekt, biedt Iris zich aan als actrice. Zij zal Tamara’s stageproject redden en zich van haar beste kant laten zien. Wanneer dit beter loopt dan gedacht, breekt voor Iris een prachtige periode aan: als feelgoodcoach kan ze bekend, beroemd en megarijk worden.     

Vanaf de eerste bladzijde waant de lezer zich in een zee van heerlijk meidengeleuter vol clichégebeurtenissen. De gesprekken tussen Manon, Tamara en Iris zijn uiterst herkenbaar, grotendeels realistisch en in alles sfeerverhogend. Ook de confrontaties tussen Iris en de waarschijnlijk knappe onderbuurman Joost zijn goed gevonden; de situaties – ook al zijn ze voorspelbaar - zijn met enige regelmaat pijnlijk en zorgen daarmee voor voldoende leedvermaak. Bovendien werkt Iris zich al vanaf de eerste bladzijde in de nesten en dat verergert gedurende het verhaal, zonder dat ze het zelf écht door heeft. Als lezer zit je met een grote grijns te wachten tot het verkeerd gaat. Geheel vernieuwend is dit concept niet. Toch lijkt het in De Happiness-goeroe te werken. Hoewel je Iris enerzijds door haar onschuldigheid en haar naïviteit in je hart sluit, weer je haar tegelijkertijd af: ze wordt rijk door anderen en dat is niet acceptabel. Haar eventuele ondergang zou dan ook verdiend zijn.    

Ogenschijnlijk onbewust bereikt Schröder met deze vormgeving van Iris wel een goed doel. Iris schenkt, geheel in de lijn der verwachting en voldoend aan het clichébeeld, steeds minder aandacht aan haar vrienden en haar school. Hoewel zij de hoofdpersoon is, kan ze op dit gebied geen sympathie van de lezer verwachten. Duidelijk is dat ze hier verkeerde keuzes maakt en op die manier waarschuwt ze de lezer: neem je studie en je vrienden serieus.    

De Happiness-goeroe is, conform een feelgoodroman, regelmatig over de top, zit vol oppervlakkige humor en is zeker niet in alles realistisch. Het bevat naast een aantal bijzonder plotselinge tijdsprongen een verhaallijn vol hoge bergen en diepe dalen die slechts een halve bladzijde nodig hebben om elkaar op te volgen. Als lezer dein je mee op de gedachten en handelingen van Iris, waarbij soms een labiel gevoel ontstaat. Iris’ onzekerheid sijpelt in alles door, ook al wil ze dat zelf verbergen.    

Wie dit soort boeken kent, ziet in het verhaal van Iris bij voorbaat al hoe het af gaat lopen. Schröder werkt, compleet volgens verwachting, toe naar een voorspelbare climax met een misschien nog wel voorspelbaarder slotakkoord. Erg hoeft dit niet te zijn. De Happiness-goeroe blijft een geslaagde roman binnen dit genre. Het leven van Iris zorgt naast een avond heerlijk leesplezier voor goede waarschuwingen en advies: verlaat je vrienden en je studie niet en probeer vanuit de basis gelukkig te worden. En wellicht is die laatste boodschap de allerbelangrijkste. Getuige de Happiness-planner in het boek en op de site wel. Het bezorgt je in ieder geval een lach en daarin slaagt Schröder met vlag en wimpel.