Flinterdun verhaal in een onbezonnen sneltrein

‘Iedereen krijgt in zijn leven wel eens een broodje poep voor zijn kiezen.’

Het broodje poep van Katie in Midnight Sun is echter dik besmeerd. Als XP-patiënte kan ze het daglicht niet verdragen en is ze letterlijk gekluisterd aan huis. De roman van Trish Cook, vertaald door Annemarie de Vries, vertelt het verhaal van deze bijzondere jongere.    

Jongvolwassene Katie leeft een bijzonder leven. Haar moeder is er niet meer en samen met haar vader woont ze in Purdue. In het begin van haar leven is XP geconstateerd en zodoende kan ze niet meer naar buiten. Als een soort vampier gaat ze sindsdien door het leven. Haar beste vriendin, Morgan, komt haar regelmatig vermaken en stiekem is ze hopeloos verliefd op de knappe Charlie. Wanneer ze op een avond in het donker naar het station gaat om op haar gitaar te spelen, ontmoet ze de jongen van haar dromen. Hij vraagt haar mee uit en al snel ontstaat een intiem contact. Katie verzaakt echter te vertellen dat ze het daglicht niet kan verdragen. Wanneer moet ze de liefde van haar leven inlichten over haar ziekte? Zal de relatie stand kunnen houden?    

Cook kiest een uniek thema als basis voor haar verhaal: een zeldzame ziekte. Midnight Sun belooft daarmee ook een speciaal verhaal te worden. Helaas blijkt al snel het tegendeel. Al in de eerste pagina’s overlaadt Cook de lezer met een enorme hoop ellende. Katie heeft een bijzondere ziekte en kan daardoor het daglicht niet verdragen. Ze is gedwongen in huis te blijven en mist zo elke vorm van sociaal contact. Alsof dat niet erg genoeg is, is haar moeder ook nog overleden. Cook legt extreem veel nadruk op de gevolgen van Katies ziekte, door – zeker in het begin – veel te vaak en veel te expliciet te benoemen wat er speelt. Goedbedoelde grapjes komen daardoor over als flauwe en goedkope humor:    

‘In mijn ogen straalt Charlie als de zon. En we weten allemaal hoe gevaarlijk dat voor mij is, dus kijk ik snel weg.’    

Bovendien kent het verhaal een uitermate clichématig verloop. Katie is stiekem verliefd op een geweldig knappe jongen, ontmoet deze natúúrlijk bij toeval, verzaakt te vertellen dat ze ziek is en werkt zichzelf op die manier in de problemen. Ze heeft last van de populaire jaloerse cheerleadermeisjes, ontwikkelt zelf af en toe een beginnende vorm van jaloezie en glibbert in het verhaal af op een dramatische climax die eenieder al van verre aan ziet komen.    

Helaas steunt het verhaal hoofdzakelijk op stereotyperingen. Charlie vertolkt de rol van de knappe jongen die ook nog eens heel goed kan sporten, Zoë de rol van de populaire cheerleader, Morgan is de beschermengel en haar maatje, Garver, is de welbekende nerd. Allen vertonen ze weinig diepgang en passen ze precies in het plaatje dat in menig sprookjesverhaal geschetst wordt. Katie zelf bevat íets meer diepgang, maar ook zij mist elementen om een strak personage te kunnen zijn. Haar ziekte is in de basis interessant, maar wordt onvoldoende uitgewerkt om echt tot zijn recht te komen. Haar gedragingen zijn grotendeels oppervlakkig en haar gedachtegangen blijken bloembollen die niet de kans krijgen uit te groeien tot bloemen. Het veroorzaakt een soort ongestilde honger bij de lezer: waar krijgt Katie de kans écht te laten zien wie ze is?     

Tegen het einde lijkt Midnight Sun even interessant en diepgaander te worden. Helaas stapt Cook vanaf dat moment met Morgans levensverhaal in een sneltrein; het werkelijke verhaal – de manier waarop Morgan het leven met een ziekte moet doorstaan – krijgt geen kans meer gedetailleerd verslagen te worden. In slechts een paar pagina’s wordt het hele einde beschreven, waardoor de juist interessante passages onvoldoende tot hun recht komen.    

Midnight Sun is de roman waar men niet te veel van moet verwachten. Voor de clichéliefhebbende lezer die gewoon een avondje weg wil dromen, is het boek zeer prima. Ieder ander komt waarschijnlijk bedrogen uit.