Het boek met het missende woord

  ‘Zo voelt het dus om dood te gaan.’    

Natasza Tardio staat bekend om het feit dat ze geen enkel taboe schuwt in haar Young Adult-boeken. Na onder andere het bijzondere Moordvrienden en het keiharde Meedogenloos brengt ze opnieuw een spannende en alles veranderende thriller uit: Afgesloten. Deze krap tachtig pagina’s tellende novelle is wederom goed geconstrueerd en tot in detail uitgedacht. Slechts één factor gooit roet in het eten: het missende woord. Tardio laat de lezer achter met een hongerig gevoel door te veel onbesproken te laten.    

Met een superspannende proloog zet Tardio de lezer midden in het verhaal. Na een aantal onheilspellende en mysterieuze zinnen – ‘Soms hebben we een reden nodig als de situatie totaal onredelijk is’ – laat ze de lezer kortstondig zien in welke situatie Dana verkeert:    

‘Te laat, want precies op dat moment brak de hel los. Een hel vol lawaai, gegil en een enorm gebulder. Alsof er een storm door de bus trok.’    

Nog voor de lezer goed en wel heeft kunnen beseffen wat er gebeurd is en wat er met Dana aan de hand is, keert Tardio naar het eigenlijke verhaal.    

Dana gaat met haar vriendin Jessica en haar klas voor een werkweek naar Texel. Samen zitten ze in bus 2. Vol enthousiasme stappen ze in: klaar voor de werkweek. Tegelijkertijd stapt ook Mirko in. Deze eenzame jongen is allesbehalve blij met de komende week. Sinds hij met zijn vader verhuisd is en op een nieuwe school zit, is zijn leven een hel. Dagelijks wordt hij getreiterd en ook tijdens de busrit lijkt dit niet te veranderen.    

Tot zover verrast Tardio de lezer niet, ze kiest immers voor een veelvuldig beschreven situatie. Haar personages raken de clichématige kant, evenals de gebeurtenissen op school: Dana lijkt in alles populair, terwijl Mirko dat niet is. Zijn leven is zeer onplezierig en hij staat op het punt van opgeven. Een naar onderbuikgevoel vertelt de lezer dan ook dat er iets staat te gebeuren. Korte, terloops gebrachte zinnen versterken dat: ‘Binnenkort zou het allemaal veranderen. Dan was hij van dit hele gedoe af.’    

Vervolgens slaat Tardio opnieuw een periode in de tijd over. Terwijl je als lezer hunkert naar passages over het ongeluk en naarstig op zoek bent naar antwoorden op je vragen, beschrijft de auteur de eerste minuten na het ongeluk. Dana lijkt het overleefd te hebben, maar zit bekneld. Dan komt redder Mirko om de hoek kijken. Langzaam lijken de jongeren elkaars leven te veranderen. De keuze voor de tijdsprong slaat aan. Terwijl je leest over de minuten na de ramp, speur je zelf door naar de toedracht. Is er een enkel detail dat je kan helpen met het zoeken naar de oplossing?    

Uitermate gunstig ingezet is het door Tardio gekozen perspectief. Waar Dana emotioneel zeer dicht bij de lezer staat door het ik-perspectief, blijft Mirko met het afstandelijkere hij/zij-perspectief achter een muur. Zeer pakkend daarbij is de beeldende schrijfstijl: ‘Een golf van vuur raast voorbij.’ Het zorgt ervoor dat je als lezer meeloopt met Mirko en Dana. Je voelt het vuur bijna in je nek.    

Ook de door Tardio geschapen open plekken in het verhaal hebben het gewenste effect. Als lezer heb je vrijwel direct vermoedens over het verloop van de plot, maar tot het einde blijven je vragen onbeantwoord. Het zorgt voor een goed opgebouwde plot die spannend is tot het bijzondere einde.    

Toch blijft de lezer, na het lezen van Afgesloten, achter met een leeg gevoel. Op de voor Tardio zo kenmerkende wijze sluit de auteur het verhaal knallend af, maar tegelijkertijd verzaakt ze op een ander gebied: rust. In krap tachtig bladzijden wil ze zo veel vertellen over Mirko en Dana dat ze te snel gaat. Elementen over het verleden van beide personages, wellicht de basis voor dit verhaal, blijven grotendeels onbesproken, maar worden wel opgevoerd. Dana en Mirko blijven daardoor op afstand, en dat is jammer. Een paar woorden erbij hadden Afgesloten nét dat beetje extra kunnen geven.