Cinderella, maar dan anders

‘Er was eens…’ Wie als klein kind genoot van Assepoester, kan wederom zijn hart ophalen. Cinder, geschreven door Marissa Meyer, bevat de moderne, futuristische versie van het prachtige verhaal waar we allemaal groot mee zijn geworden. In het eerste deel van The Lunar Chronicles stelt Meyer Cinder centraal en plaatst haar futuristische Cinderella in Nieuw-Beijing.  

Cyborg Cinder is in haar werkplaats aan het werk wanneer prins Kai langskomt. Hij heeft problemen met zijn androïde en vraagt Cinder ernaar te kijken. Samen met robot Iko zal Cinder de androïde proberen te maken. Echter, ze ziet niet (of wil niet zien) dat Kai op slag verliefd op haar is. Thuis komt Cinder allesbehalve in een gespreid bedje. Haar stiefmoeder Adri heeft een hekel aan haar en trekt haar twee zusjes Peony en Pearl voor.  

Dan ontstaat er een probleem. Het land heeft te maken met een epidemie, waar tot nu toe geen tegengif voor gevonden is: Letumose (de Pest). Wanneer Peony besmet raakt met het virus, komt Adri met een verschrikkelijk plan: zij staat Cinder af als vrijwilliger. De medici kunnen nieuwe medicijnen op Cinder testen, in de hoop een tegengif te vinden. Tot dan moment heeft geen enkele vrijwilliger het overleefd. Cinder brengt daar alleen verandering in. Echter, het lijkt het probleem niet kleiner te maken. Kai voelt iets voor Cinder, maar weet niets van haar werkelijke aard. Hij denkt dat ze een meisje van de Aarde is, en hij denkt dat zij hem kan helpen aartsvijand Levana, de vrouw van Luna, te stoppen. Echter, het verhaal blijkt anders.  

Het is de interessante, futuristische setting die Cinder vrijwel direct aantrekkelijk maakt. De wereld is vernieuwend, maar tegelijkertijd zo herkenbaar. Meyer maakt van de hoofdpersonen net echte mensen, hoewel ze tegelijkertijd onechte trekjes hebben; ze leven in een wereld die verder is dan de onze, van alle gemakken voorzien. Meyer verwerkt daarbij op prachtige wijze verhaalelementen uit Assepoester in haar eigen verhaal. Waar de grote lijnen overeen lijken te komen, en Cinder op eigen wijze opvallend veel gelijkenissen vertoont met Assepoester, heeft Meyer ook aandacht geschonken aan de minder opvallende verhaalelementen. Bijzonder daarbij is dat ze alles in een futuristisch jasje gestoken heeft: Assepoester verliest haar glazen muiltje, Cinder haar mechanische prothese.    

Gelukkig blijkt Cinder geen kopie van Assepoester. Meyer maakt haar eigen verhaal, waarbij ze Assepoesters thema’s en elementen gebruikt om haar eigen boodschap te kunnen brengen. Naar mate het verhaal vordert, krijgt Cinder meer een eigen karakter waarbij de mate van fantasie toeneemt. Helaas gebruikt Meyer clichéproblemen – Kai moet trouwen om een vredesakkoord te kunnen tekenen en Cinder blijkt een onmogelijke huwelijkskandidaat te zijn – om haar verhaal interessant te maken. Het verloop van het verhaal wordt, zeker door de vergelijking met Assepoester, zeer voorspelbaar. Tegelijkertijd lijkt het verhaal ook niet echt de diepte in te duiken. Slechts oppervlakkig worden zware dilemma’s en ethische kwesties (mag je iemand als proefpersoon inzetten?) aangekaart. Meyer verkiest gebeurtenis duidelijk boven diepgang.  

Toch lijkt dat te werken. Cinder bevat bovenal een spannend verhaal dat uitstekend opgebouwd is. Binnen no time creëert Meyer het ene naar het andere probleem, waarin Cinder de spil lijkt te zijn. Door het gehanteerde wisselende perspectief weet de lezer regelmatig nét iets meer dan de hoofdpersoon, waardoor een nieuwe vorm van spanning ontstaat: als lezer wil je Cinder of Kai wel helpen, maar je kunt het niet. Tegelijkertijd werken ook de door Meyer gebruikte thema’s; chantage, machtsmisbruik en liefdesrelaties doen het altijd goed.      

In een slotakkoord vol actie brengt Meyer Cinders verhaal naar een hoogtepunt. De lezer gniffelt om alles wat hij al mijlenver van tevoren aan heeft ziet komen en geniet van een enorme portie leedvermaak. Tegelijkertijd is er emotionele betrokkenheid bij zowel Kai als Cinder; ze zijn zó leuk samen! Hoewel Cinder de honger naar verdieping niet stilt, enigszins voorspelbaar is en soms zelfs wat simpel gebracht wordt, is het bovenal een aantrekkelijk boek dat rijk is aan gebeurtenissen en emotionele aantrekkingskracht. Van Cinder valt te genieten, ook als je sprookjes ‘ontgroeid’ bent.