Mooi levensverhaal overschaduwd door onnodige details

“Ik ben zo ver van het land waar ik ben geboren. Ik word verteerd door verlangen en zie mezelf als een blad gedragen door de wind. Ik zou willen janken, ik zou willen sterven van verdriet.” Emma, de hoofdpersoon in De achtste zuster, ontmoet op een dag haar zoon Christian nadat hij jaren geleden is weggelopen. Voor haar hét moment om over haar moederrol na te denken. Elle Eggels beschrijft deze moederrol en andere belangrijke vraagstukken op boeiende wijze, maar verzandt daarbij helaas in het geven van te veel onnodige details.

Christian nodigt Emma uit om mee te gaan naar zijn nieuwe thuisland Spanje. Emma pakt haar spullen en reist mee naar het huis van haar zoon. Daar leert ze zichzelf kennen en probeert ze haar moederrol alsnog te vervullen. Wanneer ze weer terugkomt in Nederland, is haar leven veranderd. Ze besluit dat ze niet meer in Nederland kan blijven, verkoopt haar huis en vertrekt naar Mexico. Daar wil ze Spaans leren, om haar kleinkinderen verhalen in hun moedertaal te kunnen vertellen. Ze laat haar moeder en haar zes tantes achter. Ook tijdens haar verblijf in Mexico blijft ze rondlopen met de vraag wat de rol van een moeder is en wat de rol van haar eigen moeder was. Komt ze er ooit achter? Kan ze haar verleden en haar thuissituatie ooit loslaten en echt gaan leven?

Elle Eggels zet Emma in het eerste deel neer als een moeder vol zelfmedelijden. Met zinnen als “tot nu toe had ik nooit aandacht besteed aan het dorp waar ik als gevolg van een misstap ben geboren”, probeert ze de lezer te overtuigen van het nare verleden van Emma. Helaas doet ze dit te veel, waardoor het eerste deel van het boek een negatieve connotatie teweeg brengt. Daarbij gebruikt ze vooral beschrijvingen, waardoor ze je de kans ontneemt een band met Emma te creëren. De enkele mooie of interessante gebeurtenissen in dit deel worden teniet gedaan door Emma’s gedachten over haar zoon Christian en haar verleden. Eggels creëert op deze manier een hoog ‘nu weten we het wel’-gevoel.

Na het eerste deel slaat de schrijfster gelukkig een andere weg in en maakt ze De achtste zuster interessant. Ze drukt de moederliefde en twijfels van Emma uit via mooie passages als “ik werd gedwongen een keuze te maken tussen de rollen die een mens mag spelen. De rol van moeder of echtgenote. Ik had ook nog het leven van dochter en dat was tot nu toe de hoofdrol, daaraan moest ik eerst nog sterven”. Daarbij laat ze verschillende essentiële vraagstukken de revue passeren en laat ze je zelf ook nadenken over de rol van een moeder.

Elle Eggels bespreekt niet alleen maar belangrijke levensvragen. Ze schetst tevens een interessant levensverhaal. Via verschillende gebeurtenissen buigt ze het eerste deel om tot een vlot lopend geschiedenisverhaal met interessante wendingen. Daarbij schuwt ze belangrijke vragen over het leven niet. Helaas vervalt ze ook in dit deel in beschrijvingen van onbelangrijke details of onrealistische situaties. Zo laat ze Emma spreken met haar overleden Omi en gebruikt ze de titel van haar eerste boek in dit verhaal. Daarmee maakt Eggels het verhaal van Emma wat gekunsteld. Al met al blijft De achtste zuster een prima levensverhaal vol beeldend taalgebruik. Eggels neemt je mee in de zoektocht van Emma. De zoektocht naar haar verleden en haar moederrol.