Bijna een schot in de kleurrijke roos

Amina wordt wakker bij Elayana in het Huis van de Gidsen. Ze wordt naar buiten geleid en vervolgens achtergelaten: ‘Op weg naar een gloednieuw avontuur.’ Na De nieuwe wereld vervolgt Greet Ilegems haar bijzonder aantrekkelijke ‘Hybrid’-verhaal in De kleuren van het licht. Wederom creëert ze een unieke, futuristische wereld om haar sterke boodschap uit te dragen. Na De nieuwe wereld slaagt Ilegems dan ook opnieuw: De kleuren van het licht laat je even verdwijnen en duwt je tegelijkertijd met de neus op de feiten.    

Niet alleen Amina wordt geconfronteerd met een nieuwe situatie. Terwijl zij in een andere wereld leert over de zeven Huizen en hun functies en op zoek gaat naar haar eigen identiteit en kleur, hebben ook Sebastian, Gauthier en Lucas het zwaar te verduren. Sebastian wordt officieel gekoppeld aan Eléonore, maar heeft het druk. Hij werkt op een boorplatform wanneer een mysterieus verschijnsel zich openbaart. Onder de indruk van deze onnatuurlijke verandering wil Sebastian uitzoeken wat er aan de hand is. Gauthier is ondertussen met andere dingen bezig. Terwijl hij zoekt naar zijn verdwenen Amina, hoort hij meer en meer verhalen over zijn verdwenen ouders. Zijn zoektocht neemt plotseling onverwacht gevaarlijke vormen aan als de mensen met wie hij spreekt hun levens letterlijk op het spel zetten. Lucas, als laatste, is na het ongeluk volledig verlamd. Terwijl hij alles uit zijn lichaam haalt in een revalidatietraject, probeert hij ondertussen na te gaan wat er die dag gebeurde. Hij is ervan overtuigd: er is een tweede wereld en die wereld laat van zich horen!    

De kleuren van het licht haalt zijn kracht uit de door Ilegems geschapen wereld. In een soort parallelle constructie, waarbij twee werelden naast elkaar geschetst worden, leven de goed gekarakteriseerde hoofdpersonages en ontwikkelen ze zich. Zowel Amina als Gauthier of Sebastian wekt de interesse door zijn of haar karakter, waarbij de ontwikkelingen die ze doormaken evenzeer aantrekkelijk zijn. Ilegems ondersteunt dit met goed gevonden kleurensymboliek, waardoor het verhaal het literaire vlak raakt.    

Hoewel De kleuren van het licht in grote lijnen, als het gaat om opbouw, zeker raakt, scoort het niet op alle vlakken. Zeker in de eerste hoofdstukken van de roman is Ilegems gortig met het gebruik van bijvoeglijke naamwoorden. Hoewel het de scenische aard van het verhaal versterkt, zorgt overmatig gebruik ook voor een keerzijde: het maakt het verhaal overdreven zwaar.    

‘Goudgele zonnestralen deden het malse gras op de toppen van het dal glinsteren, terwijl acht nieuwsgierige gezichten Amina verwelkomden, zonder haar te overrompelen. De warme zachte wind van daarnet liet zich weer voelen en deed haar bleekbeige mantel lichtjes wapperen, net als die van de vele anderen op de ontmoetingsplaats.’    

Bovendien veroorzaakt de door Ilegems gekozen structuur op bepaalde vlakken voor problemen. Waar het zeker zorgt voor veel spanning door de talloze cliffhangers (‘Ze lieten de camera nog verder inzoomen om een scherper beeld te krijgen van het bizarre tafereel, maar net op dat moment verdween het mysterieuze ding en kwam er een enorme hoeveelheid olie naar buiten gespoten, waarna de camera volledig uitviel.’), zorgt het tegelijkertijd voor problemen in de begrijpelijkheid van het verhaal. De lezer kan in eerste instantie lastig vat krijgen op het verhaal, doordat Ilegems steeds verspringt van personage en soms grote perioden in de tijd overslaat. Op die manier wordt het lastig de personages in het begin van het verhaal écht goed in beeld te krijgen. Dit probleem wordt verergerd door het feit dat Ilegems niet alleen van personage wisselt, maar ook van wereld. Lange tijd blijft het verhaal op die manier onrustig aanvoelen. De lezer moet niet alleen wennen aan een nieuwe, onbekende wereld, maar krijgt ook nieuwe begrippen en talloze onbekende gebeurtenissen voor de kiezen. Alleen dat is, zonder alle personage- en tijdwisselingen, al een behoorlijke kluif.    

Toch gaat De kleuren van het licht er vandoor met een dikke voldoende. Gewaagd, maar zeker ook geslaagd is de nieuwe wereld die Ilegems schept, met daarin een vleugje romantiek en de kritische blik op de individualistische samenleving waarin de wereld nu verkeert. Prachtige boodschappen (‘Kennis beperkt zich slechts tot de dingen die we nu reeds begrijpen. Verbeelding is het enige dat het hele universum omarmt’) zorgen niet alleen voor een ontwikkeling bij de hoofdpersonen, maar stellen ook de lezer in staat te reflecteren op hetgeen om hem heen gebeurt. De kleuren van het licht slaagt daarin zeker.