Gezonde dosis fantasy met veel actie en avontuur

Op een nacht, bij een bloedrode volle maan, worden de koning en zijn gezelschap vermoord door Ailbrynn en haar leger. Louter Harm blijft over. Hij vlucht naar het neefje van de koning, prins Nathan, om hem te waarschuwen. Nathan wil, in een poging zijn moeder te redden, direct vertrekken. Samen met elf Yarbrin gaat hij, achtervolgd door het leger met de Bloedridders, op zoek naar zijn moeder en dorjé Eleanora.  

Het is deze zeer overvolle setting waarmee Evi F. Verhasselt een basis creëert voor het verhaal van Eleanora. Het is dezelfde setting die ervoor zorgt dat De Saffieren Troon, het eerste boek van De laatste erfgenaam, ronduit onaantrekkelijk start. De overkill aan nieuwe, lastige namen en de gekunstelde dialogen in een voor de lezer onbekende taal in combinatie met een nieuwe wereld maken het lastig het begin goed te doorgronden. Het is echter ook deze setting die de basis vormt van een zeer boeiend en interessant fantasyverhaal vol actie. Verhasselt compenseert het onaantrekkelijke begin ruimschoots in de overige vierhonderd bladzijden. Ze laat De Saffieren Troon uitgroeien tot een prachtig verhaal dat je niet zomaar meer loslaat.  

Verhasselt stopt, na een onrustig begin, met het aanbrengen van overbodige nieuwe verhaallijnen, nieuwe complottheorieën, nieuwe namen en laat het verhaal z’n werk doen. De lezer kan na een wedren eindelijk verdwijnen in het verhaal van De Saffieren Troon waarin de dialogen en beschrijvingen steeds natuurlijker worden vormgegeven. Yarbrin en Nathan komen al snel aan bij Eleanora en Nathans moeder. Wanneer er die nacht een moordpartij in het dorpje is, besluiten de jongens samen met Eleanora, Nathans moeder en Eleanora’s vader te vluchten richting Eliflain. Al snel blijkt dat ze nog steeds achtervolgd worden door de Bloedridders. Het wordt een ware strijd om leven of dood.     

Verhasselt combineert gedurende het hele verhaal een gezonde dosis fantasy met veel actie en avontuur, waardoor De Saffieren Troon geen moment verveelt. Keer op keer verbaast ze de lezer met een nieuwe plotwending, terwijl ze tegelijkertijd de rust en het overzicht in het verhaal weet te behouden. Daarbij beschrijft ze de spannende gebeurtenissen met zoveel passie en oog voor detail dat ze de lezer deelgenoot van alles maakt. Helaas slaat ze hier en daar door in het toevoegen van gebeurtenissen. Gedurende de reis laat ze Eleanora en haar gezelschap zoveel problemen tegenkomen dat een overkill dreigt. Verhasselt zoekt duidelijk naar de grens tussen actievol en té, waarbij ze hem zo af en toe overschrijdt. Het gevolg is een bij vlagen te vol verhaal.  

Maar de interessante verhaallijn is niet de enige succesfactor. Met Eleanora zet Verhasselt een volledig uitgewerkte elf neer. Hoewel de andere personages qua typeringen achterblijven, weet de auteur wel diepgang aan te brengen in de hoofdpersoon. Naarmate het verhaal vordert, ontwikkelt Eleanora zich meer en meer als elf, maar ook als mens. Middels gedetailleerde gedachtegangen en uitgebreide beschrijvingen maakt Verhasselt de lezer deelgenoot van dit proces. Ze beschrijft Eleanora van binnenuit en maakt haar tot een begrijpelijk meisje. Door van haar een elf te maken, creëert ze bovendien meer mogelijkheden. Door Yarbrin en Eleanora via gedachten met elkaar te laten communiceren voorziet Verhasselt de lezer van unieke informatie. In tegenstelling tot eerder weet ze hier de grens heel goed te bewaken. Nergens zijn de gesprekken over de top en ondanks de niet-realistische aard, lijkt het aannemelijk.  

Binnen het actievolle verhaal worden thema’s als macht, verraad en de vraag ‘wie ben ik?’ uitgebreid besproken. Helaas bewandelt Verhasselt het welbekende pad en toont ze de lezer niet echt een vernieuwende blik. De Saffieren Troon lijkt het vooral te moeten hebben van alle gebeurtenissen en de goed uitgewerkte Eleanora.  

Tegen het einde maakt Verhasselt, na een actievolle ontmoeting met de Bloedridders, een aanloop naar het nieuwe verhaal. Eleanora is nog maar net dorjé af of ze hoort dat haar nog meer te wachten staat. Haar schijnveiligheid verandert in regelrechte onveiligheid. “‘Vrijheid? Meisje, je hebt geen flauw idee waarover je praat.’”